Music Of The Spheres is de naam van het negende studioalbum van Coldplay. De band rond Chris Martin doet met het album een opzichtige poging om een nieuw, jeugdig publiek aan te boren, want waarom zouden ze anders Selena Gomez en een populaire boyband uit Zuid-Korea hebben gevraagd voor een samenwerking? Het resultaat kan echter wel eens tegenvallen, want menig fan zal vinden dat ze met deze acties een stap te ver zijn gegaan.
Music Of The Spheres begint met een kort intro, waarbij je het gevoel moet krijgen dat je gewichtloos door de ruimte zweeft. De stem van een astronaut versterkt dit gevoel. De zweverige sound gaat over in de eerste single van het album: Higher Power. Door dit vrolijke up-tempo nummer ga je automatisch dansen, maar Martin zingt voor de zekerheid nog ‘That you’ve got a higher power/Got me singing every second,/Dancing every hour.’ Higher Power is een song die niet gauw gaat vervelen en het zal een meezinger worden tijdens liveshows. Ook het poppy Humankind klinkt ontzettend vrolijk en ligt in het straatje dat we de laatste jaren van de heren gewend zijn. Humankind is niet slecht, maar zeker niet verrassend.
Tot zover is er niets mis met Music Of The Spheres, maar dat verandert met Let Somebody Go, waarin Selena Gomez een gastrol vervuld. Coldplay staat bekend om de sfeervolle nummers die ze maken, maar Let Somebody Go is gewoon saai – tot aan het slaapverwekkende toe – en de stem van Gomez voegt niets toe. Snel door naar het volgende nummer, maar Human Heart is nog kleurlozer, dus dat levert geen verbetering van de kwaliteit van het album op. Gelukkig maakt People Of The Pride weer een heleboel goed. Eindelijk weer een nummer met rockinvloeden dat bewijst dat het viertal het niet verleerd is om interessante muziek te kunnen produceren. Bovendien mag gitarist Jonny Buckland ook weer even laten horen wat hij kan. Hadden ze deze stijl maar vaker op het album doorgetrokken.
De opleving is helaas maar van korte duur, want het gedeeltelijk met een mechanisch, hoge kinderstem gezongen Biutyful is zelfs irritant te noemen. Hiermee slaan ze de plank volledig mis, zoals de samenwerking met boyband BTS ook geen succes is. My Universe klinkt hip, maar fans van het eerste uur zullen meewarig hun hoofd schudden bij deze overload aan K-pop. De reacties uit Zuid-Korea zullen ongetwijfeld razend enthousiast zijn, maar de commerciële motieven staan haaks op het muzikale eindresultaat.
Net als bij het vorige album Everyday Life heeft Coldplay gelukkig het beste voor het laatst bewaard. Het ultralange Beatle-eske Coloratura is namelijk een nummer waar je geen genoeg van krijgt. In tien minuten wordt muzikaal een geweldig verhaal verteld door een stortvloed aan instrumenten en de prachtige stem van Martin. Coloratura is het absolute hoogtepunt van Music Of The Spheres en de reden dat het album toch nog een voldoende scoort.
