Je hebt artiesten die zowat elk jaar een nieuwe plaat de ether insturen en je hebt artiesten als Darkside, die dat enkel doen als ze het gevoel hebben dat ze wat te zeggen hebben. Nothing is slechts de derde plaat in het bijna vijftienjarige bestaan van de band – maar tot dusver zijn ze het wachten zeker waard.
Nothing is niet de enkel de derde plaat van Darkside, maar de band heeft zich ook nog weten te verblijden met een derde bandlid. Drummer Tlacael Esparza heeft zich namelijk bij Darkside aangesloten, wat de samenhang tussen het gitaarspel van Dave Harrington en de beats en zang van Nicolaas Jaar ten goede komt. Ondanks deze toevoeging, hoor je op al op opener Slau dat Nothing een onmiskenbare Darkside-plaat is. Echter, daardoor weet je eerder niet wat je kan verwachten dan wél wat je kan verwachten.
Zo is S.N.C. een tamelijk toegankelijke mix van edm, funk en psychedelische rock. Die stijlen worden met een bepaalde vanzelfsprekendheid aan elkaar verweven op een manier zoals enkel Darkside dat kan. Graucha Max heeft op haar beurt post-punk invloeden, maar met percussie die zo geript had kunnen zijn van een oude Yellow Magic Orchestra-plaat. Deze song swingt, bobt en is zelfs een beetje dansbaar.
Maar, niet ieder nummer is even toegankelijk, of ligt goed in het gehoor. Voor afsluiter Sin El Sol No Hay Nada is er een boeddhistisch koor aan de haak geslagen en zijn Oosterse instrumenten afgestoft. Het resultaat is een interessant nummer, zij het dat het bij tijd en wijlen wat rommelig en ongefocust klinkt. Alsof Darkside nog een laatste muur aan geluid op je wil afsturen, voor je de stilte van het eind van de plaat te gunnen.
Het album kan worden geïnterpreteerd als een kritiek. Nothing van Darkside beschrijft geen nihilistische leegte of een boeddhistisch niet-zijn. Evenmin is het niets van Darkside een gevoel van machteloosheid. Integendeel; het luistert als een klacht tegen het ontbreken van een globaal rechtvaardigheidsgevoel in een wereld waar Palestina (Jaars vader is van Palestijnse afkomst) en Oekraïne in de fik staan. Maar juist daarom moeten we strijdbaar zijn, want ‘it’s a hell out there’. Of, zoals Jaar zingt op het nummer American References; ‘Si no funciona/ no me digas que funciona.’ (Als het niet werkt, vertel me niet dat het werkt).
Al met al heeft Darkside weer een knappe plaat gemaakt die hongerig maakt naar meer. Het is spijtig dat een vierde werk weer lang op zich zal laten wachten, maar tot die tijd heeft Nothing zeker de potentie om meerdere rondjes op de draaitafel te maken.
