David Gray – Mutineers

Met het album White Ladder brak David Gray in 1998 door bij het grote publiek. Inmiddels zijn we zestien jaar en zes studioalbums verder en zijn we aangekomen bij Mutineers, het onlangs uitgebrachte en meest recente album van deze Britse singer-songwriter. Kan Mutineers zich meten met White Ladder en de vijf albums die daarop volgden?

Voordat David Gray bekend werd bij het grote publiek was het vooral folk-muziek wat hij maakte. Met zijn derde album Sell, Sell, Sell. voegde Gray wat meer elektronische invloeden toe aan zijn muziek. Ondanks het feit dat hij ook met dat album nog niet echt doorbrak bleek zijn breder georiënteerde muzikale spectrum wel een gouden greep want dat is het kenmerkende geluid waarmee hij met zijn volgende album, White Ladder, wel definitief doorbrak en waar David Gray nu om bekend staat. De muziek van David Gray is een combinatie van folk, pop en een klein beetje rock ondersteund door elektronische elementen. En dat is precies wat je te horen krijgt wanneer je Mutineers aanzet.

Is Mutineers daarmee een herhaling van zetten of biedt het iets nieuws ten opzichte van de eerdere albums van David Gray?
Beide. Soms goed. Soms iets minder. Mutineers begint met ‘Back in The World’, een vrolijk nummer over hoe de liefde weer gevonden is waardoor de persoon in kwestie weer midden in het leven staat. Aardig, maar wel een beetje oppervlakkig. Het nummer heeft niet heel veel om handen en voelt een beetje out of place tussen de rest van het album.
Gelukkig klinkt het volgende nummer ‘As the Crow Flies’ al weer wat meer vertrouwd. En dat geldt ook voor het daaropvolgende ‘Mutineers’ en ‘Beautiful Agony’. Wat daarna komt is het folk-hoogtepunt van dit album: ‘Last Summer’. De eerste helft van dit nummer wordt gevuld met een lieflijke tekst over een prettig voortkabbelend muziekje. Op de tweede helft van dit nummer wordt de lieflijke tekst vervangen door een cello en komt op zeer aangename wijze de ware folk-aard van David Gray naar boven.
Verder op dit album nog ‘Snow in Vegas’, ‘Cake and Eat It’, ‘The Incredible’ en ‘Gulls’ die allemaal in de categorie ‘dit is wat je kan verwachten van David Gray’ vallen. Niks mis mee, maar ook geen uitschieters. ‘Birds of the High Artic’ en ‘Girl Like You’ zijn dat dan weer wel.
Wanneer ‘Girl Like You’ begint denk je misschien even dat David Gray dance producer is geworden. Uiteindelijk ontaardt het niet in een echt dance-nummer maar laten we zeggen dat in ‘Girl Like You’ vooral de elektronische kant van David Gray naar boven komt.
Dan is alleen ‘Birds of the High Arctic’ nog niet besproken. Dit nummer deed mij heel erg denken aan ‘Say Hello, Wave Goodbye’ van het album White Ladder. En dat is zonder meer positief. Mooie langzame opbouw met gevoelige teksten in een nummer dat ruim zes minuten duurt. Samen met ‘Last Summer’ is ‘Birds of the High Arctic’ wat mij betreft het hoogtepunt van Mutineers.

Als liefhebber van David Gray ga je op dit album waarschijnlijk niks tegenkomen dat je niet bevalt, op ‘Back in the World’ na dan misschien. Veel van de nummers hebben het bekende David Gray-geluid maar dat David Gray met zijn tijd meegaat is ook te horen op dit album, bijvoorbeeld in ‘Girl Like You’. David Gray is er niet vies van om een beetje te experimenteren met de verschillende stijlen van muziek die hij beheerst. Neemt niet weg dat de nummers waarin hij zich van zijn gevoelige kant laat zien de sterkste nummers zijn op Mutineers. Verder is het opvallend hoe David Gray op dit album de uitersten van zowel oppervlakkigheid als diepgang weet te raken. Het is jammer dat een begenadigd zanger en muzikant als David Gray ook dat oppervlakkige uiterste opzoekt. Maar gelukkig doet hij dat niet al te vaak. Dat is niet waar de kracht van David Gray ligt. Gelukkig maakt hij dat ruimschoots goed met een hoop nummers zoals we die van David Gray gewend zijn en enkele gevoelige uitschieters die dit album meer dan de moeite waard maken.