Elk nieuw album dat de broers Loveless uitbrengen toont hun verlangen voor persoonlijke ontwikkeling en hun groeiende liefde voor muziek. Met Strange Creatures probeert de garage-rock band Drenge nog meer dan voorheen uit hun comfortzone te werken in een album dat zij zelf omschrijven als ‘een psychologische horrorfilm op vinyl’.
Wat de band bedoelt met deze omschrijving maken ze meteen duidelijk op het openingsnummer “Bonfire of the City Boys”. Het nummer begint met een simpele gitaarriff. Zo af en toe laat de gitarist zich ineens gaan door het tempo uit het niets op te krikken, dit terwijl zanger Eoin Loveless een verhaal vertelt over een aftakelende stad en een stel dat hieruit moet vluchten. Het is inderdaad net of de eerste scène van een horrorfilm wordt uitgebeeld. Uiteindelijk explodeert het nummer in een golf van geluid waarbij de zanger de longen uit zijn lijf schreeuwt: “BONFIRE OF THE CITY BOYS!”
Eoins heldere en prekerige stem is perfect om zijn duistere maar meeslepende verhalen mee te vertellen. Hij zorgt ervoor dat de aandacht altijd bij hem blijft. Drenge kent zijn krachten, en een pakkende hook schrijven hoort hier ook zeker bij. “This Dance” en “Autonomy” slagen hier zo doeltreffend in dat het een tijdje duurt voor je jezelf naar de rest van het album kunt laten luisteren. Ook “Never See the Signs” tegen het einde van het album is op het gebied van een meeslepend refrein een voltreffer. Het zijn perfecte nummers om je lucht-gitaar bij te pakken en op je bed te springen.
Bijna elk nummer op Strange Creatures heeft wel iets wat het doet uitblinken. Zo experimenteert Drenge aan het einde van “Teenage Love” met elektronische geluiden, wat succesvol uitpakt. Op “Prom Night” wordt de melodie zelfs ondersteund door een saxofoon, een erg verrassend besluit van Drenge. Deze keer maakt dit besluit het nummer er helaas niet beter op. Een gebrek dat bij wel meer nummers op de tweede helft van het album komt kijken. Drenge werkt wel degelijk met veel verschillende geluiden hier, maar op het ene nummer laat dit een betere indruk achter dan op de andere. Nummers zoals “No Flesh Road” en “Avalanches” bevatten interessante ideeën, maar het lijkt alsof de band er weinig tijd in heeft gestoken om deze ideeën helemaal uit te werken. De band weet het gelukkig weer goed te maken met het laatste nummer “When I look Into Your Eyes”, een griezelig nummer waar Eoin de melodie op de achtergrond mee-neuriet. Hiermee herinnert Drenge de luisteraar aan het originele idee dat ze met dit album voor ogen hadden.
Strange Creatures is niet het psychologische horroralbum geworden dat de band wilde creëren. Dit terwijl enkele nummers, zoals “Bonfire for the City Boys” en “When I Look Into your Eyes”, weldegelijk laten zien dat de band een samenhangend geheel wilde vormen. Dit doet echter niet af aan de sterke kanten van de band. Op het gebied van pakkende hooks en bijtend gitaarwerk is dit een album waar iedere garage-rock liefhebber voor het overgrote deel met veel plezier naar zal luisteren.
