Ze hebben al twee ep’s op hun naam staan, zijn misschien wel een van de meest interessante bands uit de Britse postpunk scene op dit moment en hebben lyrics die soms zoveel vragen oproepen dat je het nummer even terug moet spoelen. Dry Cleaning, de band onder leiding van Florence Shaw. Een zangeres met een stem zo droog dat je een glas water bij de hand moet nemen wanneer je naar hun debuutplaat New Long Leg luistert.
New Long Leg opent met Scratchcard Lanyard. Een nummer met basrifjes die het gevoel oproepen dat je naar Joy Division luistert. Alleen luister je niet naar Ian Curtis, maar ‘a woman in aviators firing a bazookah’, zoals Shaw zichzelf in het nummer beschrijft. Ook is de videoclip van het nummer noemenswaardig. Shaw geeft een optreden voor een minidisco en kijkt terwijl ze dat doet bijna niet weg van de camera. Dat gaat tijdens daadwerkelijke liveshows ongeveer hetzelfde, alleen staart Shaw dan geen camera, maar het publiek in.
De toon is in ieder geval gezet. New Long Leg klinkt voller en professioneler dan de voorgaande ep’s, maar tekstueel is er niets veranderd. Dry Cleaning onderscheidt zich van andere bands door de meest gare dingen in hun songs te verwerken. Soms voelt het alsof de nummers nergens over gaan, soms zijn ze helemaal raak en soms zingt Shaw over dingen waar je zelf nooit op was gekomen. Zoals op Strong Feelings. Naast dat de zin ‘It’s Europe’ net niet vaak genoeg herhaald wordt om irritant te worden, zingt Shaw ook over schilderijen: ‘In the painting’s foreground, at the bottom is a famous anamorphic/Which when viewed sidelong is revealed to be a human skull’. Ze zingt dan over The Ambassadors van Hans Holbein.
Na het ietwat saaie Her Hippo volgt titletrack New Long Leg. En dat nummer brengt het album tot een nieuw hoogtepunt. Voor het eerst overschaduwen de instrumentals Shaw’s stem. De praatzang gaat nog steeds over dezelfde alledaagse thema’s, maar de gitaar is de hoofdrolspeler. Je krijgt meteen zin om weer in een overvol, zweterig concertzaaltje los te gaan.
De plaat sluit af met Every Day Carry en dat valt een beetje tegen. Of beter gezegd: roept heel veel vraagtekens op. Drie minuten duurt het tot Dry Cleaning je laat genieten van wat distorted gitaar. En die distortion duurt, en duurt, en duurt. ‘Now it feels like none of that meant anything’. Ja, zeg dat wel. Je krijgt spontaan zin om de plaat vroegtijdig af te zetten, maar dat zou een fout zijn. Het nummer knalt eruit en begint eigenlijk pas daarna. I just want to put something positive into the world/But it’s hard/Because I’m so full of poisonous rage’, zingt Shaw tegen het einde van het nummer.
En iets positiefs in de wereld brengen doet Dry Cleaning zeker. Het is verfrissend, met ups en downs. Een ijzersterk debuut dat je doet verlangen naar meer. Shaw’s vocalen maken een impact. Het is groots, het is surreëel en het is hilarisch. Het is om geen genoeg van te krijgen.
Dry Cleaning – New Long Leg was een van onze getipte albums voor de lente. Weten waar we nog meer naar uitkijken? Lees het hier.
