De afgelopen jaren blijft de retrosoul trend zich rustig voortzetten. Het vierde album van de Amerikaanse band Durand Jones & The Indications is hier zeker debet aan. Sinds hun debuut in 2016 weten deze heren uit Bloomington, Indiana, de heerlijkste 70’s soul voort te brengen. Sterke troeven zijn zanger Durand Jones met een wat diep en rauw stemgeluid en de drummer/zanger Aaron Frazer met een zoetgevooisde falsetto. Beide heren hebben de afgelopen jaren ook enkele solo-uitstapjes gemaakt, maar het samenspel met hun mede bandleden Blake Rhein, Steve Okonski en Michael Montgomery blijft een onovertroffen combinatie. Het vorige album Private Space was funky en hier en daar met een knipoog naar disco. Met hun nieuwe album Flowers keren ze weer terug naar de honingzoete soul van hun debuut.
Het album opent met een korte, maar fluwelige puls van klavecimbel en zacht fluitgewiebel. De eerste echte tracks is Paradise, weidse soul die aanvoelt als een warme zomerbries. Jones’ falsetto zweeft elegant boven een tapijt van twinkelende toetsen – pure zonneschijn in geluid. De derde track Lovers‘ Holiday zet deze toon onverminderd voort; zachte piano, warme baslijnen en een harmonieuze roes die de oren streelt. Ook Flower Moon laat de lome soul uit je speakers druipen. Really Wanna Be With You, laat een bitterzoet verlangen horen, verpakt in warme symfonieën: springerige strijkers en een harmonium van emotie, alsof je hunkerend naar een herinnering luistert.
Been So Long was de eerste single die van dit album werd getrokken. Een ritmisch, mellow funk-achtige dansdrive, gekruid met laid‑back orgeltonen. Direct hierop volgt Everything, een track geschetst in een minimaal, maar rijk arrangement: echo’s van jaren 70 soul met schuimende achtergrondharmonieën, als een zachte liefdesverklaring. Rust And Steel schetst een dramatisch decor met koorachtige backing vocals en een arrangement dat balanceert op de rafelrand van theatraliteit. Aan het einde van de plaat komt de funk nog even de hoek om kijken. If Not For Love is een funky hartslag met stralende ritmes: analoge orgels en subtiele disco-invloeden, op de scheidslijn tussen nostalgie en pure groove. Het album besluit met Without You. Een seculiere ode aan gemis: een zachte sluitsteen waarin Jones’ falsetto fluistert als een koesterende avondbries — eindigend in een warme, tedere omhelzing. De Delfonics hadden het niet beter kunnen doen.
Met Flowers laten Durand Jones & The Indications horen dat ze het softe soulgenre moeiteloos beheersen. De productie van het album laat de stemmen en instrumenten fraai samensmelten. De prachtige samenzang van Durand Jones en Aaron Frazer heeft aan kracht gewonnen en in de teksten is ook een diepere laag aangeboord. De heren zijn als dertigers wat ouder en wijzer, hetgeen terug te horen is in de bespiegelende songteksten. De elf tracks glijden moeiteloos uit je speakers en je drukt na 40 minuten gelijk op de repeatknop. Dit warme soulbad wil je niet verlaten, al was het maar omdat de songs het hele album warm en behaaglijk blijven. Een prachtige plaat voor een zwoele, maar zinderende zomer.
