Editors – In Dream

In Dream

Waardering

7

Normaal gesproken zit het wel goed als je als band je tweede plaat overleeft. In het geval van Editors kent hun carrière na de eerste twee albums juist meer strubbelingen in plaats van stabiliteit. De Britten zoeken bij iedere plaat naar een nieuw geluid en een eigen identiteit. Hebben ze op In Dream eindelijk rust gevonden? Ja en nee. In Dream is de lastige vijfde.

In wezen is dit album ook een soort lastige tweede, maar dan wel die van de wedergeboorte van de vier Britten. Na debuut The Back Room (2005), het antwoord op Joy Division meets Interpol, volgde An End Has A Start (2007). Beide uitstekende post-punkplaten incluis de niet te stoppen energie in de vorm van Tom Smith’s hartstochtelijke zang. Maar de heren wilden hun horizon verbreden. Er moest vernieuwing komen om ‘muzikaal gezond’ te blijven, aldus de sympathieke Smith. Die verscheen in de vorm van In This Light And On This Evening: de gitaren werden overboord gegooid, de synths en drumcomputers namen die plek in. En dat was wennen. Zeker wanneer gitarist Chris Urbanowicz er ook nog de brui aan geeft. De vlieger van ‘een goed begin is het halve werk’ gaat in het geval van Editors dus zeker niet op, want de band beland in een gaan-we-nu-door-of-wat-moeten-we-doen-we-weten-het-ook-niet-crisis. Met twee nieuwe bandleden aan boord kiezen ze voor optie één en zie daar: in 2013 komt The Weight Of Your Love uit. Als vijftal kiezen ze voor een nieuw zachter, toegankelijk geluid met terugkeer van de gitaar. Daarmee staat The Weight symbool voor het nieuwe leven van Editors. In Dream is deel twee, maar wel een ietwat wankele.

Laten we beginnen met het goede op In Dream. Want vrees niet, er is veel moois te vinden. Meteen wordt vrij duidelijk dat Editors voortborduren op de electro-sound van In This Light en dat doen ze voortreffelijk: opener en single No Harm is langzaam en broeierig met veel synths. Je plaat beginnen met zo’n loom doch boeiend nummer getuigt van moed en daar is respect op zijn plaats. Ontzettend catchy is Forgiveness, met sterke riffs en spuwende teksten als ‘the line in the sand ain’t drawn for everyone / the flag in your hand don’t make you American’. Dat de mannen goed naar 80’s synthpop en new wave hebben geluisterd, blijkt op de explosieve, heerlijke single Life Is A Fear maar vooral op het bijna Eurythmics-achtige Our Love met staccato synths en Smith’s hoge zang. Halverwege de plaat is daar The Law, dreigend en slepend. Met afstand de beste track op In Dream. De engelachtige gastvocals van Slowdive’s Rachel Goswell in het refrein, in combinatie met de lage, intense stem van Smith is magisch. Dan is er overall niet zoveel aan de hand, toch?

Toch wel. Editors willen naar eigen zeggen experimenten, maar zijn op sommige momenten te makkelijk. Te zeer net niet. Of juist nogal te. Salvation klinkt te geforceerd, te overdadig en lijkt wel gericht op grote zalen zodat men lekker samen de vuist omhoog kan steken en dramatisch mee kan scanderen roepen. Ocean Of Night is met het repeterende pianodeuntje puur radiohitjes-materiaal en teksten als ‘you’re a unicorn / dancing in the flames / anger in your veins’ zijn ook een tikkeltje, tsja.. jammer. Het roept een gevoel van een ongemakkelijke identiteitscrisis op: enerzijds willen ze – naar eigen zeggen – meer bij hun persoonlijke smaak blijven, elektronisch en donker. Dat doen ze op voldoende momenten ook meer dan goed. Maar die hier en daar kitscherige teksten (serieus, unicorns?) en overdreven groteske momenten doen afbreuk aan In Dream.

‘All sparks will burn out’, zong Smith nog op dat fantastische debuut. Zo’n vaart zal het niet lopen, maar mannen, komaan. Volgende keer iets meer sparks.