De hoes van Revival, Eminems nieuwste wapenfeit, laat niets aan de verbeelding over. Een foto van Marshall Bruce Mathers III (de geboortenaam van Em) met op de achtergrond de Amerikaanse vlag, waarin hij duidelijk laat zien wat hij vindt van de staat waarin de USA zich momenteel bevindt. Een gegeven wat overigens al duidelijk werd aangezien een aantal weken voor de release van Revival een rant, gericht aan Trump, niets heel liet van de man zijn – twijfelachtige – beleid.
Zoals we konden verwachten gaat het op Revival dus voor een groot deel over de teloorgang van the USA. Eminem vloekt en schuimbekt zich haast doorheen het album, niets heel latend van alles wat hem in de weg staat. Muzikaal levert dit een aantal hoogtepuntjes op maar… ook heel wat dieptepunten.
Laten we beginnen met het goede nieuws. Revival bevat een aantal nummers waarin Slim laat zien nog steeds een meester in zijn genre te zijn. Vreemd genoeg zijn dat de nummers waarin hij de politiek en de glamour weg laat en zich focust op zijn privé leven waarin hij heel zijn carrière al zo venijnig over rapt. Luister maar naar het droevige Bad Husband (met de enige echte goede gastbijdrage van het album, thanks X Ambassadors!) en het nog depressievere Tragic Endings waarin Shady met zijn diepste angsten strooit in een ongekende vaart; All my life, I was told, I was never nothing special /I don’t need to be reminded of it every other second / Specially when all my self-esteem’s / Already shot to hell, I’m falling helplessly /I’m embarrased, I don’t want no one else to see / Cause I feel like I’m a piece of shit every time she yells at me. Nee, voor een vrolijke zaterdagavond moet je Revival niet in je playlist duwen, zoveel is zeker.
Degene die het briljante idee kreeg om de nodige tracks van een dosis foute Rock te voorzien wensen wij allemaal onsmakelijke dingen toe. Really Em, hoorden we daar nu echt een beat verweven met het verschrikkelijke I Love Rock And Roll? Dit werkte misschien in de jaren 80, maar in tijden waarin Kendrick Lamar en co heersen verwachten we wel wat meer. Des te vreemder werd het toen we bij de credits de naam van Rick Rubin zagen, toch een man met een aardig cv. En daar stopt het niet, ook het verschrikkelijke In Your Head, waarin Eminem rapt over de melodie van, je raad het al, Zombie van the Cranberries leek een goede zet te zijn, wij twijfelen eerder aan de geestelijke gezondheid van Em en zijn team na het horen van deze keuze.
Het is niet zozeer Eminem zelve die Revival de das om doet, met momenten laat hij lyrics gewijs zien nog steeds een van de allergrootsten te zijn, luister maar naar het afsluitende tweeluik Castle en Arose, waarin hij door brieven naar zijn dochter te schrijven laat zien nog steeds een vocabulair genie te zijn. Muzikaal is het echter heel andere koek. Met momenten kunnen we zelfs het woordje diepbedroevend in de mond nemen…Misschien lag het wel aan de (grotendeelse) afwezigheid van Dr. Dre, de matige gastbijdrages of misschien is Slim gewoon op, wie zal het zeggen. Dat het ooit zo ver heeft mogen komen. ‘Will the real Slim Shady please stand up?’
