De Ierse exodus in de 19e eeuw, ingegeven door voedselschaarste, zorgde wereldwijd voor het ontstaan van tientallen Iers pubs. Een home away from home voor de eilandbewoners, een plek waar ze hun Keltische liederen uit volle borst konden zingen en waar hun geliefde whiskey en Guinness niet aan te slepen is. Tegenwoordig zijn Ierse pubs voornamelijk franchiseondernemingen en moet je voor een hedendaagse Ierse ervaring toch echt naar Dublin en omstreken. Of je kan natuurlijk ook Skinty Fia opzetten, het derde album van Fontaines D.C..
De trotse Ierse band die in korte tijd is uitgegroeid tot één van de boegbeelden binnen het postpunkgenre. Na de tour van hun laatste album, volgden ze in de voetsporen van hun voorouders, verlieten ze de groene heuvels van Ierland en vestigden ze zich in London. Dat ze hun moederland missen is duidelijk te horen en dat zorgt bepaald niet voor een vrolijke plaat. ’Het is moeilijk om in contact te blijven met de Ierse cultuur terwijl je er niet bent’, vertelde drummer Tom Coll in een recent interview in NME. ’Je worstelt met schuldgevoelens.’
Onderwerpen die voorbij komen zijn de ernstige huisvestingscrisis in Ierland, heimwee en de algehele onstuimige periode waarin Ierland zich bevindt. De plaat is doordrenkt met Ierse hartezeer. Door licht te werpen op de worstelingen in hun thuisland, benadrukken zij hun liefde voor Ierland en daarom een centrale rol speelt in hun songwriting. Muzikaal gezien resulteert het in hun meest experimentele muziek tot nu toe. Waar op de vorige platen de instrumenten een duidelijk onderscheidende rol speelden, is deze keer gekozen voor meer hervormde gitaarklanken, ondefinieerbare geluiden en een meer grilligere omlijsting van de liedjes.
Zanger Grian Chatten heeft in eerdere interviews aangegeven dat de basis van de vorige albums hem verveelde en heeft geprobeerd zich ervan te distantiëren op Skinty Fia. Een goed voorbeeld hiervan is de titeltrack, dat de luisteraar een met elektronische elementen aangeklede, donkere, haast hallucinerende wereld inzuigt. Er zijn flarden van Stone Roses, Joy Divison en Bloody Valentine te horen, maar mede door de herkenbare zang van Chatten, behoudt Fontianes D.C. zijn eigen identiteit. In het meeslepende Roman Holiday, een track waar de gitaren een perfecte balans weten te vinden tussen grimmig en speels, zorgen de bezwerende zang en voortstuwende drum voor een perfect geheel.
Een ander hoogtepunt op de plaat is het beklemmende nummer I Love You, waarin Chatten tekeergaat tegen de twee dominante politieke partijen (Fianna Fáil en Fine Gael) en de hoge zelfmoordcijfers onder jonge mannen in Ierland. ‘This island’s run by sharks with children’s bones stuck in their jaws’, zingt hij. De eerste single Jackie Down The Line is een instant klassieker en nestelt gedurende vier minuten direct in je hoofd. De schoonheid op Skinty Fia ligt onder de oppervlakte, daar broeit een onheilspellende, meeslepende en donkere wereld. Maar deze biedt tegelijkertijd troost, empathie en een gevoel van hoop! De belofte ‘we’re gonna be big’, van hun eerste plaat, hebben ze bij deze ingelost!
