Ze zijn in ieder geval zelfbewust. ‘Never just a band’, staat er te lezen op het nieuwe logo van het duo Jonathan Rado en Sam France. Niemand zal dan ook vreemd opkijken als Foxygen na hun kersverse album weer een uiteengaan aankondigen, net als bij de twee vorige platen. En ook op Seeing Other People wordt het rariteitenkabinet van Rado en France weer opengezet. U mag allemaal een kijkje komen nemen. Niks veranderd dus. Gelukkig.
Geen Hollywood musical deze keer. Ook geen ode aan de 60’s. In plaats daarvan presenteert Foxygen een mid-life crisis en het leven in een rock ’n roll cliché, of zoals ze het zelf het liefst beschrijven: ‘Sad-Boy Plastic-Soul Adult-Contemporary Cartoon-Noir Music’. De albumtitel hoeven we ook niet uit te leggen. Is het autobiografisch? Gedeeltelijk wel, zo lijkt France aan te geven in een verklaring: ‘Ik herinner me dat Rado aan de pers vertelde hoe we in één jaar ieder rock ’n roll cliché hadden geleefd. Dit album gaat daarover. Another movie.’
Bij opener Work wordt de luisteraar onthaald met een wat vreemde, Tom Petty aandoende song: het is hyper en broeierig. ‘I’m just doing all the work / If you got something to say, then say it’, zingt France terwijl de relationele problemen van de hoofdpersoon worden geïntroduceerd. Acht nummers heeft het album daarna nodig om dit liefdesverhaal te vertellen, en de luisteraar wordt meegenomen in het chaotisch ontvouwen van het epos.
‘People may come, people may go / People might get stuck on the highway / But we’re seeing other people all the time / And that’s fine.’ Het is vanaf titelnummer Seeing Other People dat het echt serieus begint te worden. Hier vindt de omschakeling in perceptie plaats. De bovenstaande lyric verandert halverwege dan in ‘People may come, people may go / People might get stuck in your mind.’
Als het album aankomt bij single Livin’ A Lie is de tragiek compleet. Dit is het dramatisch hoogtepunt van het album: de strijkers zwellen aan terwijl France teksten als ‘You’re name-dropping me all the time’ en ‘You never really cared about no one’ proclameert als ware hij een echte R&B-ster. De flow waarmee France dat doet heeft wel wat weg van Drake. Ja, echt. En iedereen weet het dan: dit is de break-up.
En dan komt The Thing Is en weet je even niet meer waar je het zoeken moet. Bruce Springsteen komt namelijk even gedag zeggen, of tenminste, zo lijkt het. Foxygen maakt een karikatuur—of is de karikatuur—van de bombastische stadionrock. Foxygen doet theater. Het schiet compleet uit de bocht. Maar het is geweldig, juist omdat er helemaal geen grenzen te vinden zijn. En daar blijft het niet bij, want bij afsluiter The Conclusion betreedt Funkadelic vanuit het niets ook nog even het podium. ‘I’ve come to the conclusion / I think we should just be friends.’ Eigenlijk gaat het allemaal veel te ver, maar bij Foxygen kan en mag alles.
Met Seeing Other People schrijft Foxygen weer een extra bladzijde bij aan de muzikale over-the-top trip die nu toch al bijna vijftien jaar duurt. Album van het jaar zal het niet worden, daarvoor is het sarcasme te groot en als geheel teveel all over the place. Toch moeten we één ding niet vergeten: niemand anders had dit kunnen maken. Foxygen is uniek: ‘Sad-Boy Plastic-Soul Adult-Contemporary Cartoon-Noir Music.’ ‘Nuff said.
