Trek die Hawaiiaanse shirts maar lekker weer aan: Friendly Fires komt na acht jaar met een nieuw album. Inflorescent is volgens de bandleden geboren binnen het concept van ’do or die‘. In andere woorden: you love it or you hate it.
Het album opent met de energieke Can’t Wait Forever, met jazz-achtige piano-accenten die je laten stuiteren. Heaven Let Me In is een optimistisch experimenteel nummer, dat duidelijk je humeur probeert te verheffen. Vurige beats zijn te horen in Sleeptalking en in de track Silhouette is een kleine hoogtepunt met een meer zomerpopvibe. De eerste helft van dit album is vooral dansvloervriendelijke pop. Simpel en strakke disco-achtige beats, maar tegelijkertijd ook een beetje saai.
De tweede helft gaat wat meer experimenteren met Lack Of Love. Deze track is wellicht de enige throwback naar hun hardcorepunk roots, met zware synths en angstaanjagende vocals. Het is fijn om een wat donkerder nummer te horen naast alle mierzoete, optimistische reut. Maar verder dan dat komt deze plaat eigenlijk niet. Kiss & Rewind probeert een R&B-geluid na te bootsen, wat niet echt werkt. De tweede helft probeert uit alle macht iets nieuws te brengen, maar faalt daar hard in. Dit is niets minder dan een popalbum.
Goedkope discomuziek afkomstig van een ex-punkband. Het is moeilijk onder woorden te brengen wat er met Friendly Fires aan de hand is. De vrolijkheid spat van deze plaat af, maar op de een of ander manier voelt het heel erg nep aan. Alsof het voorverpakte ideeën zijn die al duizenden keren zijn uitgevoerd. Friendly Fires heeft altijd een meer pop-geïnspireerd geluid gehad, maar voorheen waren ze in ieder geval herkenbaar als een punk- of desnoods indiebandje. Zelfs het zomergevoel dat de nummers van deze band meestal wel geven, is op deze plaat niet aanwezig. Friendly Fires heeft dat helemaal losgelaten en is verder gegaan met een jaren tachtig- discogeluid. En dat is jammer. De nummers zijn makkelijk te beluisteren, maar zijn net zo makkelijk te vergeten. De uitvoering van deze stijl laat ook op zich wachten. Alles kinkt strak en clean, maar nergens is een hoogtepunt te ontdekken. Alle nummers lijken zo op elkaar dat je niet eens door hebt dat je van nummer bent veranderd. Dat is niet waar wij na acht jaar op hebben zitten wachten.
