Nu black midi op een hiatus is voor onbepaalde tijd, heeft Geordie Greep alle tijd om zich als soloartiest te ontpoppen. Op The New Sound laat hij horen dat hij geen band nodig heeft om georganiseerde chaotische muziek te maken.
Slechts zeven jaar bestond black midi, de band waar Greep leadzanger van was – nog niet zo lang dus. Des te indrukwekkender is het dat hij al zo’n eigen stijl heeft ontwikkeld. Na de eerste noten van openingstrack Blues hoor je al dat dit nummer wel van zijn hand moet komen. Is het de georganiseerde chaos van het gitaarspel? Zijn het de gesproken teksten? Of het brede scala van geluiden dat je om de oren vliegt? Deze song had ook prima op een black midi-album kunnen staan. Maar wat is er dan zo nieuw aan The New Sound?
Dat hoor je onder andere op de instrumentale titeltrack The New Sound. Je hoort er een grote verscheidenheid aan instrumenten op; van orgel tot xylofoon, van piano tot blazers. En dat allemaal onder een samba-motiefje. Ja, samba. Dit is overigens niet zo gek – deze plaat is opgenomen in zowel Engeland als land van de samba Brazilië, en er werkten meer dan dertig muzikanten aan mee. Deze samba-invloeden hoor je ook op Terra, wat zorgt voor een frisse luisterervaring en zeker niet iets dat je zou verwachten van Greep.
Holy, Holy is op haar beurt opzwepend, maar ook onwijs theatraal. Het kost niet veel moeite om Greep dit nummer Shakespeareaans te horen zingen tegen een doodskop. Of, als slechterik in een toekomstige Disneymusical. Met slechts enkele zinnen weet de zanger een personage op te tekenen. ‘I could tell you were lonely/From the moment you walked in/From the way you have your makeup on/From the way you’d done your hair’. Zeker voor een nummer met een 4/4-maat, klinkt het erg dynamisch.
The New Sound is als album echter niet meer dan de som der delen. Apart is elke song een kunstwerkje dat gekenmerkt wordt door interessante muzikale wendingen en onverwachte instrumentatie. Maar als album mist het daardoor een bepaalde consistentie om in een flow te komen. Zo eindigt Walk Up kort met country-invloeden, had het begin van Motorbike met bargelach op de achtergrond prima op een album van Tamino kunnen staan en is Frank Sinatra-cover If You Are But A Dream een echte bossanovatrack.
Ook zonder black midi kan Geordie Greep onwijs interessante platen maken. De nummers zijn rijk, nemen veel onverwachte wendingen en zitten tekstueel goed in elkaar. Desondanks is dit zonder twijfel de meest toegankelijke plaat uit de hand van Greep. Met zoveel nieuwe muzikale ervaring en experimenten rest nu enkel de vraag welke muzikale grenzen Greep in de toekomst nog kan verleggen.