Bijna vier jaar na Prequelle heeft de Zweedse hardrockband Ghost zijn vijfde studioalbum uitgebracht. Op Impera staat de verrassende mix van metal, rock en pop waar de band sinds het prille begin in 2010 om bekend staat.
Bij Ghost draait alles om frontman Papa Emeritus, het alter ego van zanger Tobias Forge. De politiek van verdelen en heersen (‘divide et impera’), zoals de Romeinse keizers ooit bedreven, is hem niet vreemd. Zijn medebandleden worden A Group of Nameless Ghouls genoemd en zijn dus eigenlijk van ondergeschikte betekenis. Via zijn geesteskind Ghost kan Forge zijn muzikale creatieve ei kwijt en dat levert fraaie, soms absurde staaltjes classic rock op.
Na het indrukwekkende intro Imperium is het uptempo Kaisarion het echte startschot van Impera. Eerst een aantal vette gitaarriffs en dan volgt de entree van keizer Papa Emeritus IV, die met zijn kenmerkende stem de show steelt. Kaisarion is een ijzersterk begin van het album. Daarna komt Spillways, waarin een snelle piano-riff van begin tot einde prominent aanwezig is. Hierdoor klinkt het nummer behoorlijk commercieel, wat waarschijnlijk ook de bedoeling is. De flitsende gitaarsolo van Fredrik Åkesson (Opeth, Talisman) staat daar weer haaks tegenover, maar dat is Ghost in optima forma.
Bij een titel als Call Me Little Sunshine verwacht je niet een onheilspellend begin zoals Black Sabbath in zijn beste dagen deed, maar dat is hier toch echt het geval. Desondanks is Call Me Little Sunshine een opgewekt, speels nummer dat bevalt. De eerste single van Impera was Hunter’s Moon en dat was geen verkeerde keuze, want het heeft een aanstekelijke sound met een krachtig refrein en heavy riffs van de gitaristen. Het gitaarwerk is sowieso voortreffelijk verzorgd op Impera.
Na het bombastische, maar tegelijkertijd ingetogen instrumentaaltje Dominion volgt het verreweg opvallendste nummer van Impera. Twenties klinkt namelijk door een mengelmoes van allerlei stijlen en geluiden als een groots theaterstuk, waarvan je het ene moment denkt dat het een gedrocht is, maar even later neig je meer naar geniaal, gedurfd en geweldig. Een koor aan stemmen maakt de verwarring nog groter. Even wennen dus, maar het is de moeite waard om Twenties even de tijd te geven om te landen.
Op het rustige Darkness At The Heart Of My Love kun je met een beetje fantasie het label ballad plakken, al zal Forge het daar niet mee eens zijn. Kort het nummer twee minuten in en je hebt met Darkness At The Heart Of My Love het winnende liedje van het Eurovisie Songfestival in handen. ‘Douze points’ voor Zweden en de machtige verschijning van de frontman zal in Turijn zeker indruk maken op de kijkers.
De conclusie is dat Impera ondanks een aantal sterke nummers als totaal ietsjes minder scoort dan Prequelle. De energie en de overtuigingskracht die Forge en co uitstralen, zijn echter ruim voldoende om ook deze keer positief te oordelen over Ghost.
