Niet alleen een album, maar ook de bloederige, fantastische trailers van een film. Zangeres Halsey, ook wel bekend als Ashley Frangipane, heeft zowel een album als een IMAX-film uitgebracht. De langzame release van If I Can’t Have Love, I Want Power bestond niet uit het om de zoveel tijd uitbrengen van een nieuwe single, maar uit een theatrale onthulling van de albumhoezen. Het zou ‘de toon zetten’ en dat deed het zeker.
Volgens Halsey, die vorige maand moeder werd, is haar nieuwe plaat er een over de ‘voldoeningen en verschrikkingen van een zwangerschap en bevalling’. If I Can’t Have Love, I Want Power is geschreven tijdens de zwangerschap en ook de hoes van het album is er een knipoog naar: het doet denken aan beelden van de maagd Maria met haar kind, zittend op een gouden troon.
If I Can’t Have Love, I Want Power heeft een strakke, interne focus op dissonantie. Het gaat over het bewandelen van de grens tussen zelfverzorging en zelfvernietiging, controle en dwang én de anticipatie en terughoudendheid om te krijgen wat je wilt. In plaats van deze thema’s door een uitgebreide architectuur te zeven, laat Halsey de horror (van het lichaam, van de geest en van de sterfelijkheid) naar buiten stralen. Door haar extrinsieke lugubere uiterlijk in haar videoclips en haar bijpassende songteksten toont ze haar nieuwe ik. Het resultaat is aanlokkelijk en spectraal.
Het album begint met het spektakel van de film in gedachten en start met de griezelige, onheilspellende pianoakkoorden van The Tradition. Daar echoën Halsey’s glinsterende, ongerepte vocalen. Met zoveel tools en gadgets tot hun beschikking, is dit een blootstelling aan fragiliteit (tekstueel en sonisch). If I Can’t Have Love, I Want Power gaat dan over in de aanzwellende duisternis van Bells In Santa Fe. ‘Het is geen happy end’, zingt Halsey klagend over de kenmerkende industriële fuzz van Reznor-Ross die de baan afsluit.
En zo is elk beetje zoetheid op deze plaat verankerd in (vroegere) verwoesting. ‘Foolish men have tried/ But only you have shown me how to love bein’ alive’, neuriët zij op Darling. En op Ya’aburnee, het gevoelige slotlied en de conclusie van het album, kunnen Halsey hun toewijding alleen in de meest sombere bewoording uitdrukken: ‘You will bury me before I bury you’.
Zelfs religieuze uitdrukkingen zijn verspreid over de plaat. In het eerder benoemde pulserende Bells In Santa Fe legt Halsey uit dat niet iedereen perfect is en het leven niet altijd even soepel loopt, zelfs niet voor Jezus: ‘Jesus needed a three-day weekend/ To sort out all his bullshit, figurе out the treason.’ Ondanks alle Bijbelse bombast zijn het echter de nummers die naar de punkkant van Halsey toe leunen; waar de plaat echt tot leven komt. Het energieke Easier Than Lying raast voort, tekeergaand tegen een verbroken relatie: ‘Losing you is easier than/ Lying to myself that you love me’. Evenzo klinkt honey positief bevrijdend: luister goed en je hoort het geluid van losse boeien die op de grond kletteren.
In een wereld waar pop en ‘mainstreammuziek’ steeds meer verplicht worden om een eindeloze reeks singles uit te brengen, is Halsey’s If I Can’t Have Love, I Want Power een album dat het best in zijn geheel wordt geserveerd. Natuurlijk, het bevat een aantal aanstekelijke, radio-ready refreinen, maar er is zoveel meer waarmee ze mensen nieuwsgierig maakt op deze plaat. Elke luisterbeurt pelt lagen van hartzeer af, maar ook behendigheid en avontuur, en het gevoel van gevaar komt ter sprake. Terwijl Halsey een nieuw hoofdstuk in hun eigen leven ingaat, geldt dat ook voor hun muziek. En daar zijn velen voor. Lekker meegaan met de tijd, top werk Halsey.
