Het komt niet als een verrassing dat alleskunner Ben Harper en mondharmonicameester Charlie Musselwhite opnieuw samen de studio zijn ingedoken. Na het succes van Get Up! en het winnen van een Grammy Award, kon een vervolg simpelweg niet uitblijven. Het nieuwe album draagt de onheilspellende naam No Mercy In This Land en is net als zijn voorganger voornamelijk een bluesplaat, met hoorbare soul, folk en gospel invloeden. Volgens de heren hebben ze zich door hun aangesterkte vriendschap ditmaal meer kunnen openstellen, waardoor hun nummers nog meer diepgang hebben gekregen en de teksten persoonlijker zijn.
De songs gaan over de moeilijke en zware kanten van het leven, want de blues is nu eenmaal trouble, trouble, trouble. Voor Harper & Musselwhite is dat niet anders. Zo komen er problemen op het gebied van liefde, alcohol en geweld voorbij. Toch is het album geen zware luisterkost geworden. De vaart zit er bij de meeste nummers goed in, waardoor er ondanks de thematiek een bepaalde luchtigheid ontstaat. Dit is bijvoorbeeld het geval op The Bottle Wins Again, waar op speelse wijze de relatie met de fles bezongen wordt. Ook met het levendige Bad Habits weten de twee de boel goed op te zwepen en is het haast onmogelijk om niet even met je voet mee te tappen. Bij Found The One lijken problemen zelfs helemaal tot het verleden te behoren en is er een korte drie minuten geen vuiltje aan de lucht.
Het soulvolle When Love is Not Enough brengt de ellende terug, maar stapt even weg van de uptempo blues op het eerste deel van het album. Het nummer is net als afsluiter Nothing At All een prachtige ballad waarin het gebruik van de piano voor een extra dimensie op de plaat zorgt. Deze twee melancholische liedjes zorgen voor wat afwisseling en maken bovendien duidelijk wat een begenadigd zanger Ben Harper is. Memphis Charlie is daarentegen met meer dan vijftig jaar ervaring de oudste rot in het vak en weet als geen ander hoe een mondharmonica gebruikt moet worden. Hoewel het instrument op elk nummer aanwezig is, wordt het gelukkig nergens storend of overheersend.
Het is net als bij Get Up! overwegend Harper die de vocalen voor zijn rekening neemt. Wanneer Musselwhite wel zingt, levert hij met zijn rauwe en doorleefde stem een prachtige bijdrage. Dit is te horen op het politiek getinte titelnummer, wat de problematiek in het hedendaagse Amerika cryptisch behandelt. Door het minimalistische gitaarspel en de spaarzame inzet van de harmonica krijgen de krachtige teksten in dit nummer de aandacht die ze verdienen. Het wordt inderdaad behoorlijk persoonlijk als Charlie openhartig over zijn vermoorde moeder zingt, waarbij het steeds terugkomende zinnetje ‘Is there no mercy in this land?’ opeens voor een koude rilling zorgt.
De liedjes op No Mercy In This Land zijn stuk voor stuk tijdloos en zouden makkelijk tientallen jaren geleden geschreven kunnen zijn. Toch hebben Harper & Musselwhite er tegelijkertijd voor gezorgd dat hun teksten ook nu relevant zijn, waardoor het album interessant en actueel blijft. No Mercy In This Land is muzikaal gezien krachtig in zijn eenvoud. De heren leveren nummers van hoge kwaliteit, maar houden de productie simpel. Daarnaast is de liefde en het respect van de mannen voor de blues duidelijk voelbaar en maakt dat het extra plezierig om naar te luisteren. ‘Blues music is food for the heart and soul’ zei Musselwhite onlangs in een interview. En zo is dat ook het geval met No Mercy In This Land.
