Joe Talbot, zanger en frontman van IDLES, schrijft strijdliederen over feminisme, rassenongelijkheid, onrecht en misstanden in de maatschappij. Dit verpakt hij in een boodschap van naastenliefde en empathie voor iedereen die maar wil luisteren. Deze thema’s worden niet op een subtiele wijze gebracht. Zowel in de songteksten, die direct en niets ontziend zijn, als in interviews draagt de band hun idealisme om de wereld te verbeteren vol overgave uit.
Of je de boodschap van de jongens uit Bristol nu omarmt of niet, ULTRA MONO is een ijzersterk vervolg op Joy As An Act Of Resistance uit 2018 geworden. Het derde album van IDLES is geproduceerd door Kenny Beats, een hiphopproducer die voorheen heeft gewerkt met Rico Nasty en Denzel Curry. Hij noemde IDLES in het verleden al eens de belangrijkste band van het moment, dus het is geen grote verrassing dat hij achter de knoppen heeft plaatsgenomen.
Heeft dit gezorgd voor een grote koerswijziging qua geluid? Dat dan weer niet. ULTRA MONO is een verzameling songs van hoogstaand niveau in de kenmerkende huisstijl van recht-voor-z’n-raap-rock. Het fundament wordt gevormd door een ijzersterk en degelijke ritmesectie, met daaroverheen de ongebreidelde creatieve uitspattingen van twee gitaristen, afgemaakt met de meedogenloze en emotionele teksten van de brullende zanger. Als er dan toch een productioneel verschil moet worden geduid, dan is het dat de gitaren strakker en korter worden gehouden in vergelijking met de vorige twee platen. Daarnaast klinken de drums – hoe kan het ook anders met een hip-hop producer – voller en meer op de voorgrond dan voorheen.
Openingsnummer WAR is een anti-oorlog nummer als een stoomwals, waarin de weerzinwekkendheid van oorlog wordt opgediend aan de hand van het nadoen van oorlogsgeluiden door de zanger zelf. Dit wordt gevolgd door GROUNDS, de eerste single van het album. Alhoewel deze plaat is geschreven vóór de BLM demonstraties, zijn de teksten verrassend actueel: “So I raise my pink fist and say black is beautiful”, zing Talbot. Het nummer Kill them with kindness, met een piano intro van Jamie Cullum, is zowel muzikaal als tekstueel sprekend voor datgene waar IDLES voor staat. De titel van het nummer zegt exact wat de band wil overbrengen en muzikaal is het een stampend, woedend nummer met een repetitieve, hypnotiserende gitaarrif. Op Reigns grijpen een dreigend basloopje en een zeurende gitaar je bij de strot terwijl tekstueel de heersende klasse wordt aangevallen. Het zorgt ervoor dat je haast zin krijgt om zelf iets kapot te maken of ergens tegen aan te schoppen!
Het hoge niveau wordt gedurende de gehele plaat vastgehouden en bij elke luisterbeurt nestelen de songs zich niet alleen in je hoofd, maar zorgen ze ook voor een langzaam groeiende woede waarvan je niet wist dat je die in je had. En dat is de kracht van deze plaat. Of je het nu wel of niet eens bent met de thema’s die IDLES aansnijdt: de band stookt het vuur ongevraagd bij je op. Je volgt ze als luisteraar naar de barricaden, om je daar met gebalde vuist boos te maken over misstanden in de wereld. Een steengoed album!
