Zonder twijfel is Iggy Pop al decennialang één van de meest invloedrijke en iconische figuren in de popmuziek. Zijn agressieve en ongepolijste stijl heeft talloze artiesten geïnspireerd en daarmee stond hij aan de wieg van diverse muziekgenres, waaronder punk, grunge en alternatieve rock. Wanneer een artiest van dit kaliber een nieuw album uitbrengt, is er dus per definitie een grootmeester aan het werk. Wat dan weer niet per definitie betekent dat werk van de inmiddels 75-jarige Pop meteen groots is. Om kort te gaan: Every Loser is een goed album, maar wordt nergens groots.
Iggy Pop, geboren als James Newell Osterberg, begon zijn carrière in de jaren zestig als drummer van The Stooges. Deze band stond bekend om hun energieke en rauwe liveoptredens. Het extatische en vaak provocerende podiumgedrag van Pop was daar een belangrijk onderdeel van. The Stooges bracht slechts drie studioalbums uit voordat ze in 1974 uiteen gingen, maar hun muziek en invloed bleven jarenlang voortleven. Na het afscheid van The Stooges begon een solocarrière die Iggy Pop de eretitel Godfather of Punk opleverde. Every Loser is het negentiende studioalbum in de glansrijke carrière van de man die vooral wordt geassocieerd met single en album Lust For Life uit 1977. Luisterend naar Every Loser dringt pas door dat Lust For Life veel meer is dan een plaat of single van weleer; het is uitgegroeid tot een oprecht levensmotto van Pop. Het plezier schalt een kleine veertig minuten lang, bij bijna alle elf tracks uit de boxen.
De aftrap wordt vol bombast, opzwepend en energiek verzorgd door Frenzy. ‘I’m in a frenzy’, brult Pop veelvuldig in de microfoon. Een uitdrukking die zich slecht laat vertalen naar het Nederlands, maar zoveel betekent als in een staat van gewelddadige agitatie en wilde opwinding verkeren. Iggy Pop in optima forma, precies passend in de contouren van zijn imago.
De track Strung Out Johnny heeft meer weg van de synthesizer-rock van een band als Simple Minds. Je hoort hier vooral de meer commerciële, mainstream-sound van producer Andrew Watt. De afgelopen jaren produceerde hij onder andere eveneens meer commercieel klinkende platen voor Ozzy Osbourne, Eddie Vedder, Louis Tomlinson, Blink-182 en Lana Del Rey. Een song als Morning Show tapt vervolgens uit een heel ander vat, waarbij de opvallend lage baritonstem van Pop doet denken aan de stem van Johnny Cash aan het einde van zijn carrière. In The News For Andy (Interlude) is het diezelfde lage stem van Pop die een korte tekst leest. Wat nu als Iggy Pop met deze doorleefde stem eens een BBC-documentaire zou inspreken zoals sir David Attenborough dat doet? Het zou zelfs de levensloop van een naaktslak bombarderen tot spannende tv.
Aan het eind van Every Loser worden alle registers nog eenmaal opengetrokken in het lied The Regency, waarbij wijlen drummer van Foo Fighters Taylor Hawkings de drumpartijen speelt. Every Loser eindigt zoals het begon: bombastisch, rauw, ruig en dynamisch.
Door de decennia heen hebben Iggy Pops muziek en persoonlijkheid talloze artiesten geïnspireerd. Zijn ongepolijste en brute stijl heeft bijgedragen aan het ontstaan van diverse muziekgenres en zijn agressieve en extatische liveoptredens zijn nog steeds legendarisch. Toch is de zeggingskracht en de urgentie in de lyriek op Every Loser niet meer zo sterk als voorheen. Bovendien wisselt het album net te veel tussen genres om een geheel te vormen. Het album wekt meer de indruk van een podium voor de kwaliteit en diversiteit van Andrew Watt als producer, dan voor Iggy Pop als performer. Every Loser is een prima in het gehoor liggende plaat, maar wordt ondanks de energieke vibe nergens onderscheidend groots.
