Een bekende vader hebben, dat kan nogal wat druk op je leggen. Zeker als die vader ook nog eens doet, wat jij ook wil doen. Eli Hewson kan daar over meepraten. De zanger en frontman probeert met zijn band Inhaler voet aan de grond te krijgen. Als zoon van Paul Hewson – alias van niemand minder dan Bono van U2 – zijn dat grote schoenen om te vullen. Maar Hewson en zijn band vullen ze met verve, blijkt wel na het luisteren van hun debuutalbum: It Won’t Always Be Like This.
Met die hoopgevende woorden opent dit debuut ook meteen. De titeltrack en opener is een catchy rocksong met een aantal fijne gitaarpartijen en vooral direct identificeerbaar als Inhaler. Niet in het minst dankzij die herkenbare, ietwat rauwe stem van Hewson. Sommigen menen zelfs het stemgeluid van de jongere Bono in Hewsons stem te herkennen.
De afgelopen jaren was Inhaler nog wat zoekend naar hun sound, blijkt wel uit het contrast tussen deze opener en titeltrack en, bijvoorbeeld, een eerdere single als We Have To Move On. Openingstrack It Won’t Always Be Like This valt te typeren als het ideale gemiddelde op dit debuut. Het album kent in beide richtingen wat uitschieters in tempo en gitaargeweld. Deze opener zit daar precies tussenin en wordt opgevolgd door My Honest Face, een energiek nummer met veel drums. Het was een van de eerste nummers die de band ooit uitbracht en is ook meteen de leukste op de plaat. Het is tevens het enige ‘oudere’ werk dat de plaat gehaald heeft.
Met de komst van deze single bereikte Inhaler in 2019 voor het eerst een groter publiek. De jaren daarna konden we al aardig kennismaken met de richting die dit debuut op moest gaan. Ruim de helft van de tracklist kwam ergens in het afgelopen jaar al uit als single. Dat maakt nieuwkomer Slide Out The Window des te verrassender. Deze zomerse track met een beetje Tash Sultana-vibes is beduidend rustiger dan de tracks die we tot dusver van de band kenden. Het gaat ze prima af, dit kunnen ze blijkbaar ook.
De echte rocksongs waren al als single verschenen. Op de andere helft van de plaat zoekt Inhaler iets meer rust op. Alternatieve rock is het genre dat domineert, maar een nummer als A Night On The Floor valt nog best te vergelijken met de bluesrock van bijvoorbeeld The Black Keys.
Bono als vader, het is een vloek en een zegen voor de band, bekende Hewson al in 2019, in een interview met muziektijdschrift NME. ‘Natuurlijk gaan er deuren open als ‘zoon van’, maar die gaan ook net zo snel weer dicht als we niet goed genoeg zijn.’ Het moge duidelijk zijn: de lat ligt hoog, als Bono je vader is. Inhaler maakt het waar. It Won’t Always Be Like This is een sterk en gebalanceerd debuut, dat technisch enorm goed in elkaar zit. Zo’n binnenkomer, dat legt de lat voor een eventueel tweede album extra hoog. Gelukkig heeft de band daar genoeg ervaring mee.
