Jake Bugg – Hearts That Strain

Waardering

6

Jake Bugg is een jonge countryzanger uit Engeland. Op zijn achttiende bracht hij een debuutalbum uit waarmee hij ook in Nederland bekend werd. Vooral het nummer Lightning Bolt deed het goed in de Nederlandse hitlijsten. De zanger heeft hierna niet stilgezeten. Vorig jaar bracht hij nog een album uit, genaamd On My One, de titel stond symbool voor het feit dat hij het volledige album zelf had geschreven en geproduceerd. In tegenstelling tot het genre muziek dat hij doorgaans produceert, paste dit album meer in het rijtje indie/alternatief. Voor deze nieuwe plaat keert hij weer helemaal terug naar het genre waar hij zich het meest bij thuisvoelt, de countrymuziek.

Openingstrack How Soon The Dawn is een goed voorbeeld van deze countrysfeer. De rustige melodie, de lage en rauwe stem, de akoestische gitaar, dit nummer heeft het allemaal. Het ‘platteland’-geluid waar country voor staat weet Bugg maar al te goed ten gehore te brengen. Hiermee is How Soon The Dawn de perfecte opening voor een nieuw countryalbum.

De enige samenwerking op de nieuwe plaat van Bugg is er een met Noah Cyrus. De stemmen van de artiesten passen goed bij elkaar en dus is deze samenwerking helemaal niet gek. Waiting lijkt door de opening een wat meer bombastisch nummer te worden, hoewel dat verderop mee blijkt te vallen. In de track wordt namelijk mooi gebruik gemaakt van (rustige) blazers. Deze blazers horen we alleen in dit nummer op Hearts That Strain, maar passen wel mooi bij de muziekstijl van zowel Jake als Noah. Het mooie samenspel en de blazers zorgen ervoor dat Waiting een van de beste nummers van het album is.

Titelsong Hearts That Strain is weer een veel rustiger nummer dan Waiting. Zoals de titel al doet vermoeden is dit een song die een wat melancholisch gevoel met zich meebrengt. Het bevat wat lage tonen, geproduceerd door een elektrische gitaar. Verder bevat ook deze track weer die typische geluiden die Bugg’s countrymuziek kenmerkt.

Een van de hele fijne nummers op deze plaat is toch wel Indigo Blue. Wat hierin opvalt, wat je verder op het album niet veel tegenkomt, is de duidelijk aanwezige piano. Dit maakt het nummer ook voor de niet-countryfan behapbaar. Met een duidelijk en herkenbaar refrein en de wat meer populaire leidende muziek neigt dit nummer iets meer naar popmuziek dan de andere liedjes op het album.

De afwisseling tussen vrolijke en meer rustige en melancholisch klinkende nummers is op dit album heel sterk. Hiermee laat de Engelsman zien dat hij van veel markten thuis is, maar dit zorgt ook voor weinig eenheid en op het album. De nummers los van elkaar zijn prima. Eén nummer luisteren is dan ook helemaal goed. Maar als je Hearts That Strain in zijn volledigheid luistert gaat die country toch wel vervelen. Kortom: Hearts That Strain is een prima album voor de countryfan. Voor alle anderen: luister Waiting en Indigo Blue en dan ben je ook weer bijgepraat.