Zoals altijd begint een album van Mike Posner met een intro over hoe je zijn nieuwe plaat het best kunt beluisteren. Zo was zijn 2016-album volgens de zanger het fijnst om te horen in de avond en als je alleen bent. Logisch daarom dat de plaat At night, alone heette. Ook A Real Good Kid opent met zo’n advies. Ditmaal vertelt Posner dat het album is gemaakt om in één sessie te beluisteren, zonder pauzes. ,,Zonder afleiding van buitenaf, zodat je je kunt wijden aan de plaat.” Mocht je die toewijding nu even niet hebben, dan heeft de artiest liever dat je de plaat later luistert. Maar die toewijding hebben we, dus we zijn heel benieuwd.
Ook dit album van de Amerikaan is weer meer songwriter dan singer. En ook de gevoelige teksten over zijn leven zijn weer present op de plaat. Zo gaat January 11th, 2017 over de dag dat zijn vader overleed en vertelt hij in Drip over de dood van zijn vriend Avicii, april vorig jaar. Het was niet de eerste keer dat de Amerikaan over zijn artiestenvriend zong. In het nummer waarmee hij wereldwijd doorbrak, I Took A Pill In Ibiza, zong hij ook al over de Zweedse producer.
De echte muzieknummers volgen hierna. Wide Open, klinkt in eerste instantie heel rustig en mooi met langzame beat en gitaar. Maar ineens komt er een experimenteel stuk dat enkel te associëren valt met robots in films of een vastlopend computerspel. Dit alles geeft een hele rare wending aan het eerst nog zo kalme nummer en album. Ook Song About You is muzikaal te noemen. De poëzie schuift naar de achtergrond, hoewel de teksten centraal blijven staan. Die vormen bij Posner nou eenmaal de nummers sinds zijn 2016-album. Gelukkig is zijn stem net zo breekbaar en gevoelig als de teksten, dus we vinden dat meer dan prima. Ook Move On en Stuck In The Middle zijn zulke tracks. Eigenlijk is het gek dat het altijd de singles zijn die nog echt muziek bevatten, maar het uiteindelijke album blijkt dan weer vooral om de poëzie te gaan.
Het album dat hij vorig jaar uitbracht, Teardrops and Balloons, was gesproken poëzie met weinig muziek. Aan A Real Good Kid heeft hij alweer een stuk meer muziek toegevoegd, maar door zijn pratende in plaats van zingende stijl lijkt het in geen enkel opzicht nog op zijn albums van 2011 en daarvoor. De artiest heeft een hele ommezwaai gemaakt in zijn muzikale carrière. Hoewel we met Drip toch weer even terug zijn bij het vorige album. Met maar weinige muzikale begeleiding en vooral gepraat en zelfs geschreeuw.
A Real Good Kid is een prima album als je hem de eerste paar keer luistert. Door de afwisseling tussen muziek en poëzie zijn de platen van Posner veelzijdig, maar over de samenhang had hij beter moeten nadenken. Dit album is nu een emotionele achtbaan geworden door van Move On naar Drip naar Staring At The Fire te gaan. Hoewel we echt wel fan zijn van zowel de muziek als poëzie van de artiest, leek hij bij deze plaat te hebben gedacht: ‘Ik heb genoeg om een album mee te vullen, dus ik breng het uit, de volgorde is niet belangrijk.’ Er is maar weinig samenhang tussen de nummers te vinden. Plus, als de je de teksten eenmaal kent en begrijpt wat de Amerikaan wil overbrengen, is dat ook wel het einde van het plezier. Heel spijtig, want een zeker talent is bij Posner toch echt aanwezig.
