Joe Bonamassa is van jongs af aan al verslaafd aan de gitaar. Al vroeg in zijn leven liet hij zich omringen door invloedrijke gitaristen zoals B.B. King, van wie hij gitaarlessen kreeg. In 2000 bewees hij op z’n eigen benen te kunnen staan met debuutalbum A New Day Yesterday. Achttien jaar, twaalf studioalbums en een eindeloze reeks verzamel- en live albums later brengt Bonamassa vandaag Redemption uit. Weet de blues-meester na achttien intensieve jaren nog te verrassen?
Openingstrack Evil Mama is gevuld met blazers, jazzachtige drumpartijen en backing vocals. Fan van Bonamassa’s gitaarwerk? Dan hoef je niet lang te wachten. Na twee en een halve minuut duikt hij in een van zijn bekende solo’s. Twee volle minuten weet Bonamassa je te boeien met zijn scheurende gitaarwerk voordat hij aan het laatste refrein begint. Het was de eerste, maar gelukkig niet de laatste gitaarsolo van het album.
De gitaar heeft op Redemption echter een kleinere rol dan je zou verwachten. Het geheel klinkt ritmischer, gelikter, rechtlijniger en bombastischer dan zijn vroege albums. Deze trend werd op de laatste vier à vijf albums van Bonamassa’s hand al ingezet, maar wordt op Redemption stevig doorgezet. De Amerikaan lijkt zich steeds minder te laten leiden door zijn gitaar. De uitgerekte, achtbaanachtige solo’s die bol staan van de emotie, het gevoel en de spontaniteit hebben niet langer de hoofdrol.
Een goed voorbeeld hiervan is de titeltrack Redemption, welke als single vooruit gestuurd werd. Het refrein klinkt alsof het geschreven is voor de voetbalstadions: muzikaal onpersoonlijk, voorspelbaar en groots. Hetzelfde is goed te horen op Deep In The Blues Again, met zijn sing-along refrein.
Gelukkig is Bonamassa zijn gevoel voor de gitaar niet volledig verloren. Er zijn wel degelijk pareltjes te vinden op Redemption die gedreven worden door zijn uitstekende gitaarwerk. Luister bijvoorbeeld naar I’ve Got Some Mind Over What Matters en Just ‘Cos You Can Don’t Mean You Should, de langste track op het album. Ook op afsluiter Love Is A Gamble herinnert Bonamassa ons uit welk hout hij gesneden is. Hij sluit zijn dertiende album af met een nummer dat niet alleen te prijzen is voor de eindeloze solo’s, maar ook voor de leidende rol die de gitaar krijgt.
Andere lichtpuntjes vinden we op de nummers waarop Joe Bonamassa gas terug neemt, bijvoorbeeld op Stronger Now In Broken Places. Even staat hij niet langer op een hoog podium in een groot voetbalstadion, maar komt hij heel dichtbij. De ballade wordt begeleid door een akoestische gitaar, wat zorgt voor een onverwacht intiem moment tegen het einde van Redemption. Ook op Self-Inflicted Wounds doet Bonammasa het rustiger aan. De track klinkt groots en intiem, lamenterend en hoopvol, allemaal tegelijk.
Een flinke tromroffel, daar begint de dertiende studioplaat van Joe Bonamassa mee. Wat volgt is een bluesplaat die je het gevoel geeft dat een bluesplaat je hoort te geven: alsof je in je eentje door de woestijn aan het rijden bent. Helaas leidt Redemption je niet langs een spannende route vol bochten en ravijnen, maar over een geasfalteerde vierbaans-snelweg. Dat is niet per se slecht, maar de spanning is er wel van af.
