Als er iemand synoniem staat voor innovatie binnen de muziekindustrie is het wel John Cale. Zijn experimentele kijk op muziek zorgde in de jaren ‘60 voor een unieke sound binnen de band The Velvet Underground, die daarmee talloze artiesten inspireerde. Maar ook zonder The Velvets bewees Cale de jaren daarop dat hij de band niet nodig had om creatieve en vernieuwende muziek de wereld in te slingeren. Zo werkte hij aan de debuutalbums van The Stooges en Patti Smith en brengt hij vandaag zijn zeventiende studioalbum Mercy uit. John Cale bewijst met zijn album dat hij op zijn oude dag zeker nog wat interessante dingen heeft te vertellen.
Liefhebbers van The Velvet Underground zullen, wanneer ze John Cale’s discografie voor het eerst checken, waarschijnlijk best verbaasd zijn. De muziek van Cale is, in tegenstelling tot zijn bijdrage aan The Velvets, namelijk best wel toegankelijk. Zo ook dit album, waarbij Cale samenwerkt met onder anderen Weyes Blood, Actress en Animal Collective.
Mercy is een typisch winteralbum. Het album staat vol met koude, maar mooie, dromerige soundscapes waar de somberheid vanaf druipt. Je moet er wel goed voor gaan zitten, want er zit absoluut geen vaart in vrijwel alle nummers. Het album neemt de tijd om bedachtzame thema’s als klimaatverandering, rechtsextremisme en covid uit te rollen. Maar ook om te reflecteren op zijn verleden. Dat lukt op sommige nummers best aardig, maar op andere weer net wat minder.
Zo komt de klimaatveranderingsthematiek op THE LEGAL STATUS OF ICE net een beetje afgezaagd over. Terwijl er in de productie met behulp van Fat White Family zeker interessante dingen gebeuren. Daarentegen springt de eerder uitgekomen single NIGHT CRAWLING, waarin Cale terugblikt op de periode waarin hij samen met David Bowie de straten van New York trotseerde, tussen alle nummers uit.
Alhoewel het zeker indrukwekkend is dat John Cale op tachtigjarige leeftijd nog zo’n stem heeft, dreigt het gejammer van de beste man halverwege het album toch best eentonig te worden. Gelukkig zorgen de samenwerkingen op het album voor net genoeg variatie. Met name de vocalen van Weyes Blood op het nummer STORY OF BLOOD zorgt voor een bijna hypnotiserend effect, wat mooi begeleid wordt door de diepe kickdrum en de ambient-achtige soundscape. Ook op MARILYN MONROE’S LEGS zorgt Actress er met electronische bliepjes en fijne computerdrums voor dat de melancholische zang van Cale goed uit de verf komt.
Mercy heeft misschien niet de hoogste replay value, maar is vanuit een muzikaal oogpunt zeker een interessant album dat goed in elkaar zit. Net zoals de rest van zijn discografie is het album toegankelijk, meer weet het toch opnieuw een totaal ander geluid neer te zetten. Hiermee laat Cale wederom laat zien dat hij als artiest nog meer innovatie in zich heeft dan dat je na bijna 60 jaar zou verwachten.
