Je hebt van die muzikanten die je enkel met hun akoestische gitaar en stemgeluid kunnen betoveren. José González is er een van. Na een rockuitstapje bij Junip, is de Zweedse singer-songwriter weer terug bij waar hij zo goed in is: prachtige folk maken zoals hij dat ook al deed op zijn eerste twee soloplaten. Liedjes die in al hun eenvoud toch onder je huid kruipen en je bedekken met hun warmte. Wat nou koude winter?
Over winters gesproken: de natuur is een belangrijk thema op deze plaat. Teruggaan naar de basis en je bewust worden van al het moois om ons heen. Opener With The Ink Of A Ghost is daar een schoolvoorbeeld van, waarin González je met zijn vredige getokkel meeneemt door mist en langs bomen. Mysterieus. Op Stories We Build, Stories We Tell speelt hij wat meer met ritmes en klappende handen, terwijl het daarop volgende The Forest het perfecte slaapliedje is – in a good way. Met rustige blazers op de achtergrond bezingt hij, hoe kan het ook anders, het bos. Het is hartverwarmend hoe je hem met zijn hoge stem simpelweg hóórt beseffen, waarom had ik altijd m’n oogkleppen op? (“why didn’t I see/the forest on fire/behind the trees”).
Draagt het album dan overduidelijk een wijzend vingertje? U moet en zal genieten van het leven? Allesbehalve dat. Nergens wordt het dwingend of geforceerd. González is dromerig en neemt je mee met zijn gedachten over deze onderwerpen en doet dit met aanstekelijk enthousiasme waardoor je zelf misschien wel denkt, hey, de beste man heeft gelijk. Neem Leaf Off/The Cave, een van de beste tracks van de plaat. Hij viert het leven en het geluk (“let the life lead you out”) en weet dit met vele lagen, maar toch ook op lichte wijze over te brengen. Hij adviseert, wat je ermee doet is aan jou. Ook op hoogtepunt Every Age lukt het hem ellendige dingen te relativeren. De tijd tikt door, dingen veranderen, laat het zijn. En je gelooft hem.
González wijkt nergens sterk af van het op deze manier overbrengen van zijn boodschap en daardoor blijft een echte verrassing uit, maar een gemis kun je het niet noemen. Wat hij doet werkt telkens weer, waarom zou je een winning team veranderen? Het album ademt positiviteit zonder door te slaan naar enerzijds oppervlakkigheid en anderzijds het te hard willen proberen. Dat is knap. Daarnaast lukt het hem feilloos om de juiste beelden op te roepen: je waant je in eindeloze grasvelden terwijl er een zacht briesje langs je gezicht waait. En dat alles met de beste bedoelingen.
Het mooie aan Vestiges & Claws is dat je er dan ook op twee manieren naar kunt luisteren. Wanneer je de plaat op de achtergrond laat spelen is ‘ie heerlijk fijn omdat González op de juiste momenten rust neemt. Als je er bewust voor gaat zitten is de plaat haunting en laat het je realiseren dat je af en toe eens om je heen moet kijken naar al het goede dat zich om je heen bevindt. Dat je even je ogen sluit, kalm ademhaalt en de boel de boel laat. Op beide manieren kun je eigenlijk niet om dit verhaal heen. Om het met het wonderschone Let It Carry You van de meester zelf te zeggen: “to remind our restless souls of the beauty of being here at all.”
