Judy Blank heeft ondanks haar jeugdige leeftijd al de nodige ervaring in de muziekindustrie. En niet allemaal zo positief, blijkt uit de verklaringen die ze geeft over haar deelname aan De Beste Singer-Songwriter in 2013. Haar debuutalbum in 2014 kon niet aan de verwachtingen voldoen en even leek het sprookje afgelopen. Maar Judy Blank vond zichzelf in Amerika. Morning Sun is haar revancheplaat.
Opener Lay Me Down laat al direct weten wat voor plaat dit gaat worden en weet daarmee ook gelijk haar voorgaande werk achter zich te laten. Denk aan een country verhaal met overmatig drankgebruik, meisjes met skirts, steelgitaren en cowboys. De sheriff is natuurlijk aanwezig. Maar ook de realisatie dat het allemaal verleden tijd is (‘But that ain’t ever gonna happen / This ain’t old America’). Het typeert de gehele plaat. Morning Sun is een modern klinkend country-pop album. Lay Me Down de perfecte opener die de toon zet.
Er zijn grofweg twee aspecten van Judy Blank te herkennen op de plaat. Aan de ene kant zijn er liedjes over twijfel; de liefde, leeftijd en de grootsheid van de wereld. Voorbeelden zijn Tangled Up in You en 1995. De teksten zijn direct en eerlijk: ‘Maybe I’m too young to grow old with you’. Maar aan de andere kant zijn er liedjes die juist van aanpakken spreken; de wereld die aan de voeten ligt, klaar om veroverd te worden. Dit gevoel wordt meer verwoord in I Got A Man en Riverbed (‘I finally released myself from the past / By throwing it all in the riverbed’). Beide kanten gaan hand in hand en geven de luisteraars te kennen wat Blank heeft doorgemaakt de afgelopen vier jaar.
Een erg fijn gegeven is hoe de stem van Blank in de verschillende composities op haar plek valt. Ze is zowel overtuigend in een band als wanneer ze besluit het in haar eentje te doen, al is wel duidelijk dat in dat laatste haar origine ligt. De band is er dan ook vooral om de verhalen van Blank te ondersteunen. De liedstructuren zijn ook daarop gebouwd. Is het verhaal voorbij, dan is het nummer voorbij. Slechts één keer wordt daar vanaf geweken. Who’ve You Been Loving Lately heeft een fijne en ook welkome coda waarin de directe liedstructuur even wordt losgelaten en de gedachten even de ruimte hebben om te meanderen. Hopelijk komt er geen radio edit die dat besluit aan te pakken.
Morning Sun voelt, zoals de titel al suggereert, als het begin. De zon is gaan schijnen. De donkere wolken zijn verdwenen. Nu Blank zichzelf gevonden lijkt te hebben is er ruimte haar eigen sound verder uit te gaan bouwen. Deze plaat zal daarbij als een sterk opstapje gelden. Achteruit kijken is niet meer nodig. Met Morning Sun heeft Blank op een succesvolle wijze afstand genomen van haar verleden, de toekomst helemaal open en aan haar voeten. Waar Amerika toch al niet goed voor is, zo af en toe.
