De in Wales geboren en getogen zangeres Kelly Lee Owens verraste vriend en vijand in 2020 met haar album Inner Song. Een perfecte blend van dreampop en electronic dance aangevuld met Owens’ omfloerste maar mooie stem. Nooit een succesformule veranderen moet ze gedacht hebben want Dreamstate borduurt voort op het succes van Inner Song.
Er zijn wel wat verschillen. Allereerst is daar een eerste samenwerking met nieuwe label dh2 van George Daniel van The 1975. En zijn er wat meer coproducties te vinden op dit album. Onder andere met gezaghebbende artiesten als The Chemical Brothers en Bicep.
Dreamstate komt wat moeizaam op gang. De openingstrack Dark Angel is vlees noch vis en openbaart gelijk het manco van dit album. Maar daarover later meer… Met de tweede, langste en tevens titeltrack overheersen de synthesizers en volstaat Owens met het tot in extase herhalen van het woord ‘Dreamstate’ waardoor je toch aan de boodschap van die track gaat twijfelen.
De single Love You Got laat ons Owens horen zoals we dat graag willen; een vette dance track met haar galmende stem duidelijk hoorbaar als onmiskenbaar onderdeel van de complete Owens-sound. En dat gaat moeiteloos verder in de daaropvolgende tracks Higher en Rise.
Met Ballad (In The End) zet Owens een prachtig rustpunt neer. Verrassend genoeg is het juist die track die in samenwerking met The Chemical Brothers tot stand is gekomen. Vervolgens wordt de dance-draad weer opgepakt met Sunshine, waarin haar stem maar nauwelijks hoorbaar is en meer als instrument bijdraagt aan deze daardoor instrumentaal aanvoelende track. Air volgt ditzelfde principe; ook hier hoor je Owens slechts zacht fluisterend meedoen. De perfecte blend van dance en dreampop?
Time to is een fraai, wat rustiger nummer, waar Owens stem weer volledig tot zijn recht komt en met de mooie afsluitende ballad Trust And Desire is dat niet anders.
Uiteindelijk blijft er een album over dat zowel lekker is om naar te luisteren als om uit je dak te gaan in de club. Hét manco van het album is dat Owens’ stem teveel tweede viool speelt; deze wordt te vaak alleen gebruikt als omfloerst instrumentaal onderdeel achter de vette synthesizers en beats. Dat zal vast een bewuste keuze zijn geweest, maar de tracks waarin Owens’ stem nadrukkelijker aanwezig is, zoals Love You Got en Ballad (In The End), behoren toch echt tot de beste van het album.
