Al meer dan een decennium lang dirigeert Kendrick Lamar zijn luisteraars als een soort David Attenborough door een verleden vol jeugdzondes en verhalen uit de hood, en documenteert hij het leven van de zwarte man in Amerika. Deze verhalen hebben hem geen windeieren gelegd. Kendrick Lamar is misschien wel de interessantste rapper van de wereld en de luide stem van een generatie. Na een legendarische albumrun was het plots lang stil rondom Lamar en leek hij vooral in de luwte te leven. Eindelijk doorbreekt hij deze stilte met Mr. Morale & The Big Steppers: een album waarop hij het over een andere boeg gooit en luisteraars vooral een rondleiding door de staat van zijn eigen psyche geeft.
Meteen benadrukt Lamar dat de stilte die door zijn fans is ervaren voor de rapper zelf een heel andere periode is geweest. ‘I’ve been goin’ through somethin’ / One-thousand eight-hundred and fifty-five days / I’ve been goin’ through somethin’ /Be afraid’. Dit aantal dagen is tot de dag nauwkeurig het aantal dagen sinds zijn vorige album. Mr. Morale & The Big Steppers blijkt dus vooral een documentatie van deze periode. Op de opener laat Kendrick meteen zien wat hij kan: rappen over elke beat en vaker van melodie veranderen op één track dan menig rapper op een heel album.
Op N95 trekt hij deze veelzijdigheid door en laat hij elke toon van zijn vocale spectrum horen. Hij zingt een aanstekelijk refrein, rapt met een hoge stem en raakt ook de diepste tonen van zijn stembereik. Kendrick Lamar heeft geen samenwerkingen nodig om elke seconde van een nummer interessant te maken. Toch is het fijn dat er op bijvoorbeeld Die Hard ruimte is voor een artiest als Blxst die zijn grote talent weer eens onderstreept.
Ook Sampha, die net als Lamar al lange tijd weinig muziek heeft laten horen, past perfect op Mr. Morale & The Big Steppers en draagt op Father Time bij aan de sterkste track van het album. Lamar beschrijft zonder filter de moeilijke band met zijn vader , trekt dit breder en koppelt dit aan veel problemen in Amerika. Dit trucje maakt de pen van Kendrick Lamar de interessantste van het moment. Hij is in staat om luisteraars met een persoonlijke toon binnen te zuigen in zijn wereld om ze vervolgens na te laten denken over maatschappelijke problemen.
Toch is Lamar nooit onderwijzend of dwingend en beschrijft hij op Savior dat hij en al zijn collegarappers niet als redders gezien moeten worden en dat dit ook zeker niet zijn doel is. Wel heeft Lamar genoeg aan te merken op de wereld. Op We Cry Together horen we hem in een agressieve en kleinerende ruzie tegen een partner gillen; deze ruzie staat echter voor meer. Lamar kondigt dit nummer namelijk zelf aan met de woorden ‘This is what the world sounds like.’
Thematisch gaat Mr. Morale & The Big Steppers alle kanten op, maar blijf je als luisteraar altijd binnen de belevingswereld van Kendrick Lamar. Sonisch komt ook elke toon uit zijn discografie aan bod. Gospel, jazz, spokenword en rap vliegen meer dan een uur elke kant op en elke luistersessie valt er iets nieuws te ontdekken op deze reis. Lamar laat met dit werk zien dat hij een muzikaal genie is en al zijn succes aan zijn eigen kwaliteiten te danken heeft. Hij heeft al bijna elke mogelijke prijs gewonnen met zijn muziek die er te winnen valt en de kans is groot dat hij de volgende prijsuitreiking met een Grammy in zijn handen staat. Na jarenlang veelal rappen over anderen, blijkt Kendrick Lamar zelf toch echt het interessantste thema te zijn.
