Khalid heeft eindelijk de stoute schoenen aangetrokken en is naar de studio is gelopen. De zanger keert terug met zijn vierde studioalbum After the Sun Goes Down, en klinkt voor het eerst alsof hij de gordijnen écht heeft opengeslagen. Op de plaat lijkt hij vrijer dan ooit: het werk van een man die zichzelf heeft teruggevonden na jaren van zelfcensuur en twijfel.
Vorig jaar werd Khalid publiekelijk ‘ge-out’ toen een ex op X zijn seksualiteit onthulde. Hij noemde het later een “blessing in disguise”, en dat gevoel van opluchting en herwonnen controle hoor je meteen terug. After the Sun Goes Down zet zijn vrijgevochten kant in de etalage. Toch betekent vrij niet per se rauw, want het is ook een bijzonder gepolijste plaat.
De productie is het sterkste wapen van dit album. Deze neemt je mee terug naar de vroege jaren 2000, toen R&B en pop nog glansden als de lak van een kersenrode Mustang op een warme zomerdag. Out of Body, geproduceerd door Rodney “Darkchild” Jerkins (bekend van Say My Name van Destiny’s Child en It’s Not Right But It’s Okay van Whitney Houston), is daar het beste voorbeeld van. Het is sexy, mysterieus en vol spanning; qua productie een beetje I’m a Slave 4 U, maar dan door Khalids lens. In het nummer en de clip toont hij voor het eerst openlijk mannelijke liefde, een moment dat hij zelf omschreef als “fully liberated”.
Ook In Plain Sight en Momentary Lovers behoren tot de hoogtepunten. Dat stukje kwetsbaarheid, verpakt in een dansbaar jasje, maakt After the Sun Goes Down een persoonlijk album, maar ook een bevrijdend statement. De hulp van Tove Lo bij nummers als Tank Top en Instant versterkt dat gevoel. Ze kwam de studio in, bewapend met haar kenmerkende lef en finesse – een extraatje dat de queer-popinvloeden op het album extra kleur geeft.
Toch mist het album soms wat pit. Met 17 nummers had het korter gekund; sommige tracks missen een eigen identiteit en ontbreken aan kracht. Er is veel warmte en consistentie, maar weinig echte pieken. Je blijft luisteren, maar je springt niet uit je stoel.
Wat wel blijft hangen, is een artiest die zichzelf heeft gevonden. De beats zijn goed, de zang is beheerst en wijkt niet af van wat we van Khalid gewend zijn. Bovendien is de boodschap helder: Khalid hoeft zich niet meer te verstoppen. After the Sun Goes Down is misschien niet zijn eerlijkste werk – daarvoor is het te gepolijst, te gecontroleerd – maar wel zijn belangrijkste. Niet alleen op persoonlijk gebied, maar ook muzikaal: het is het album waarop Khalid zichzelf opnieuw richting geeft.
