Met haar ep My Love wrong Wolflady Kovacs zich in 2014 tussen de grote groep van vaderlandse artiesten. Alleen al door haar uitzonderlijke en toch ook zeer mooie uiterlijk, sprong ze er tussenuit. Haar eigenzinnige karakter, haar mooie donkere stem en de vaak maatschappij kritische teksten zijn niet in een hokje te vangen. Kovacs blijkt vooral een kunstenares in de muziek te zijn. Ook haar nieuwe album Child of Sin zou je als een piece of art in kunnen lijsten.
Eerlijk gezegd moet je er wel de tijd voor nemen om deze plaat te beluisteren. In vergelijking met het meer soulvolle en luchtigere voorgaande album Cheap Smell uit 2018 luistert Child of Sin wat moeilijker weg. Het donkerdere karakter is iets waar je écht voor in stemming moet zijn. Maar als je dan een paar keer hebt geluisterd, ontdek je gaandeweg de schoonheid van de tracks en voelt het minder zwaar aan.
Met de vier voorgaande singles Not Scared Of Giants, Bang Bang, Fragile en Goldmine is er al een groot deel prijsgegeven van Child of Sin. Dat wil niet zeggen dat het mooiste al aan ons is voorbij gekomen. Integendeel, de overige zes tracks zijn minstens zo mooi. Zoals bijvoorbeeld Freedom, dat ongenadig de hedendaagse problematiek van keuze-vrijheid bloot legt. Of het mooie Motherlass Boy met de schitterende zigeunerachtige viool partijen.
Het nummer dat er vooral uitspringt is de titeltrack Child of Sin. Dankzij het duet met de Duitse muzikant, acteur en zwaarstemmige Till Lindemann, vooral bekend als de frontman van Rammstein, ga je haast denken dat het een stuk uit een klassieke opera is dat naar deze tijd is gehaald. De dreigende koortjes versterken die gedachte enorm.
Met Child of Sin brengt Kovacs wederom haar heerlijk eigenwijze, muzikaal artistieke karakter ten gehore. Het is een album van uitersten. Ze schopt tegen de maatschappij maar brengt net zo makkelijk haar breekbaarheid in je oren. Child of Sin is een perfect album voor een haat-liefde verhouding. Als je lef hebt, wint de liefde.
Lees hier ook ons interview met met Kovacs.
