De Belgische band K’s Choice heeft al meerdere albums op haar naam staan, maar nu presenteren ze hun meest ‘ruige’ plaat tot nu toe: The Phantom Cowboy. Waar broer en zus Gert en Sarah Bettens vorige albums nog apart schreven – beiden leverden een aantal nummers aan – is dit het eerste album dat ze daadwerkelijk samen gecomponeerd hebben. Het enige criterium dat ze zichzelf stelden, was dat het leuk moest zijn om live te spelen en dat alles moest rocken. En dat doet het zeker.
K’s Choice ken je misschien nog wel van een hit die ze in 1995 scoorden: Not an Addict, dat vorig jaar goed was voor plekje 637 in de Top2000 van Radio 2. In 2003 laste de band een pauze in zodat Sarah en Gert zich konden focussen op een solo-carrière, maar amper vier jaar later vertelde Gert dat de band bezig was met een nieuw album. In 2010 werd Echo Mountain uitgebracht en sindsdien werd het grootste gedeelte van de tijd gevuld met werken aan The Phantom Cowboy.
De titel van het album en het gelijknamige nummer is opvallend, en vindt zijn oorsprong in een Scooby Doo-album dat toevallig in de opnamestudio lag.
Waar Sarah eerst het idee had dat het album geen duidelijk thema bevatte, moest ze haar mening later aanpassen. ‘There’s such a longing for “realness” both in my brother’s lyrics and mine. There’s a lot in there about being true to yourself and daring to push forward when you feel like everything around you is trying to hold you back. I find myself caring less and less what people think of me, especially strangers, and that reflects in almost every song I’ve written.’
The Phantom Cowboy begint veelbelovend met As Rock & Roll as it gets. Harde gitaren leiden de zachte stem van Sarah door het nummer. Een tweede elektrische gitaar imiteert haar melodielijn, speelt haar na op een iets hogere toon, waardoor het relatief korte nummer meer body krijgt. De eerste helft van het nummer herhaalt zich na een korte bridge, wat het nummer aanstekelijk maar ook eentonig maakt.
Nog nauwelijks bekomen van het vorige nummer of de heftige gitaren van Woman nemen het alweer over. Ook hier zijn de elektrische gitaren prominent aanwezig en valt op dat er inderdaad geen gebruik wordt gemaakt van effecten die op het podium niet nagedaan kunnen worden. Net als het vorige lied duurt Woman net tweeënhalve minuut; maar vier nummers op het hele album komen boven de drie minuten uit.
Twee nummers op The Phantom Cowboy vallen extra op: Private Revolution en de afsluiting I Was Wrong About Everything. Private Revolution blijft in je hoofd hangen door een makkelijk te onthouden gitaarriffje en een aanstekelijk refrein. I Was Wrong About Everything klinkt daarentegen meer countryachtig, dit komt voornamelijk door de typische drum die gebruikt wordt. Na het refrein verzorgt een tweede gitaar een up-tempo deuntje, waardoor het geheel een vrolijk nummer is. De geweldige, typische Rock and Roll afsluiting van het nummer zorgt ervoor dat het een sterk einde is van een goed album.
The Phantom Cowboy is een album dat goed in elkaar zit. Het heeft een kop en een staart, en is duidelijk het resultaat van muzikanten die weten wat ze aan het doen zijn. Het is wel even wennen, zeker als je gewend ben aan hun normale repertoire. Maar het is wel zeker de moeite waard.
