Kurt Vile kan iets dat maar weinig muzikanten echt goed kunnen: het diepzinnige combineren met het nuchtere. In de vaak uitgesponnen en dromerige nummers weet hij de problematiek van zijn leven toch altijd duidelijk en droogjes te verwoorden. Maar zijn nieuwe plaat, Bottle It In, is anders dan zijn voorgangers. Vile zit dieper dan gebruikelijk. Hij lijkt verloren in de zoektocht naar de zin van zijn bestaan. Meer dan we gewend zijn. Het resulteert in een plaat die zoekende is en juist dat ook als leidmotief heeft. ‘It just the way things is these days / Just the way things come out’.
Maak je geen zorgen. De liedstructuren zijn niet veranderd en Kurt Vile klinkt nog steeds heel erg als Kurt Vile. Met nummers meanderend tussen de vijf en tien minuten, en met een totale lengte van bijna 80 minuten, weet je wel ongeveer wat je van hem kunt verwachten. Maar waar klassiekers als Waking On A Pretty Day en Pretty Pimpin een duidelijke richting hadden, ontbreekt het op Bottle It In soms aan sturing. Het lukt Vile niet altijd zijn kop erbij te houden. Dat verklaart wellicht de (niet zo geslaagde) cover van Charlie Rich, Rolling With the Flow. Zoekt Vile houvast nu hij dat zelf niet meer kan vinden?
Exemplarisch is ook de startminuut van Skinny Mini. Hoewel het tot een van de sterkere nummers van de plaat behoort, struikelt Vile over de eerste zin van zijn zangpartij. Een zachte ‘Fuck, c’mon’ is er te horen, terwijl de muziek rustig voortkabbelt alsof er niets gebeurd is. Even ben je als luisteraar verbaasd, maar dan komt de realisatie: Vile heeft heel bewust besloten juist deze opname op de plaat te zetten. Hij laat de luisteraar weten in wat voor staat van rambling hij zich bevindt; dat hij uiting geeft aan iets waarover hij geen controle heeft. Het is de excerpt die op de hele plaat van toepassing is.
Niet alles is gecompliceerd, zoals bijvoorbeeld opener Loading Zones, waar Vile met zijn gebruikelijke melige humor te kennen geeft dat hij nooit betaalt voor het parkeren; of One Trick Ponies, een ode aan de mensen van wie hij houdt (‘Woah, shit, yeah / Loved you all for a long, long while’). Maar dit staat uiteindelijk toch in schril contrast met de naar betekenis zoekende nummers.
Op Bottle It In zit Kurt Vile dieper vast in zijn gedachten dan normaal. Dat leidt soms tot een prachtig inzicht in een van gevoelens overlopende dromer (Bassackwards), dan weer tot een verlies aan muzikale richting (Bottle It In). Als metafoor voor de zoektocht naar betekenis staat dit album voor alles wat Kurt Vile op dit moment is. Maar als luisteraar weet je soms even niet waar je het zoeken moet. Interessant is deze plaat daarmee des te meer. Je moet alleen wel heel diep durven duiken wil je dat kunnen appreciëren en dertien nummers lang kunnen volhouden.
