‘Tomorrow never knows, Hapiness is a warm gun, I am the walrus, Grateful Dead, Talking Heads, Purple Haze’, het is een greep uit de eindeloze stroom aan referenties die Liam Gallagher op zijn nieuwe album maakt. Dit is tekenend voor As You Were, want zelfs mét hulp ontbreekt het drastisch aan creativiteit.
Het is alweer 23 jaar geleden dat Liam zichzelf, samen met zijn broer Noel, op de kaart zette met Oasis. Liam was in Oasis voornamelijk frontman en Noel songwriter. De rol van Liam werd dus best minimaal, zodra Noel besloot te gaan zingen. Daarna heeft Liam nog muziek gemaakt met Beady Eye, maar ook daar heeft hij niet de volledige songwriting voor zijn rekening genomen. Op As You Were probeert hij het ‘solo’, samen met Miike Snow’s Andrew Wyatt.
Liam vond naast tijd om Twitter te vullen met negatieve tweets naar zijn broer, ook nog wat tijd om muziek te maken. Op het One Love Manchester-concert liet Liam voor het eerst wat van het nieuwe materiaal horen. Met diezelfde track, Wall of Glass, opent hij As You Were en een beter begin had hij niet kunnen kiezen. De opener is namelijk meteen ook de beste track van het album; een lekker dynamisch rocknummer, waar Liam zijn iconische stem perfect overheen past. Maar dan is het ook klaar met het genieten. De charismatische chagrijn gaat over op het zingen van liefdesliedjes en dat past niet bij zowel Liam, als de muzikale ondersteuning van het album. Liam gooit het nog een paar keer over een andere boeg. Zo is For What it’s Worth een dikke knipoog naar de Oasis-hit Stand by Me, maar ook daar weet hij het niveau van Wall of glass niet meer mee te bereiken.
As You Were is een verzameling slecht uitgewerkte ideeën met een ongezonde dosis Beatles-referenties. Alleen als je fan van Liam bent moet je dit luisteren, want als Oasis-aanhanger zul je structuur en creativiteit missen. Al met al zit er nog wat aardige rock tussen, om aan je afspeellijst toe te voegen. Voor het volledige album hoef je echter niet terug te komen.