Lykke Li heeft tijdens haar carrière somberheid tot een kunstvorm verheven. Haar melancholische muziek klinkt als de soundtrack voor de pijnlijkste break-up uit je leven. Terwijl de meesten hier liever niet aan herinnerd worden, werkt haar muziek dikwijls verslavend. Er lijkt geen zangeres te bestaan die zoveel weet over een gebroken hart. Ook op haar vijfde album EYEYE past de thematiek weer perfect in dit straatje, al zijn de straatjes donkerder dan ooit en klinkt Lykke Li zelfs voor haar doen behoorlijk somber.
Zelf beschrijft ze het album als een reeks spraakmemo’s waarnaar je luistert tijdens een flinke dosis LSD. Een betere omschrijving had de zangeres niet kunnen geven. Opener NO HOTEL klinkt bijna euforisch: alsof het een voorrecht is om verdrietig te mogen zijn. Verlangend naar een ex-geliefde zingt Lykke Li vanuit haar hotelkamer teksten als ‘Heart beat half-dead, I carry blue / With every step, I’m not over you’.
Op YOU DON’T GO AWAY klinkt de stem van Lykke Li plots een stuk minder hemels en verandert de toon van haar teksten ook. Met haar vervormde stem perst de zangeres een smeekbede eruit en vraagt ze aan deze ex-geliefde ‘Do you not feel? I feel I can’t take it anymore / Do you not feel? I feel so alone’.
Deze achtbaan aan emoties gaat heel EYEYE verder. De top van het extasegevoel op het album behaalt Lykke Li op HIGHWAY TO YOU HEART. De muziek klinkt hier voller dan op de rest van het album, waar veel muziek vooral a capella met een flinke laag aan stemmen van de zangeres is. Weer vraagt ze haar geliefde wat ze kan doen om hem terug te krijgen.
Thematisch is EYEYE soms bijna een zwart-wit Tumblr post van een tienermeisje dat verdrinkt in zelfmedelijden met een nummer genaamd HAPPY HURTS. Toch weet Lykke Li met haar bijna magische stem de luisteraar het album in te zuigen. Verdriet en wanhoop blijken geen taboe. De mate waarin de zangeres zich bloot durft te geven op EYEYE is bewonderingswaardig en luistert gek genoeg gemakkelijk weg zonder ooit een cliché te worden.
CAROUSEL is de interessantste track van EYEYE, waar Lykke Li zichzelf en haar ex-geliefde weer van alles verwijt, terwijl de muziek klinkt alsof ze in een schitterende draaimolen zit. De muziek klinkt niet als een schreeuwerig draaiorgel, maar als uit een klassiek stuk. De laatste minuut van CAROUSEL is enkel nog de muziek. Alsof de zangeres eindelijk tot bezinning komt tijdens dit ritje in de draaimolen en alleen achterblijft met haar gedachten.
Toch sluit het album precies af zoals het begint: somber. ‘Tears running down my eyes / Look, you made a grown woman cry’ is het bewijs dat de verhalen van Lykke Li niet per se de happy ending nodig hebben. Sterker nog, EYEYE eindigt met een open einde. De laatste minuten van u&ï zijn slechts ruis met glimpsen van de stem van de zangeres. Wie Lykke Li van haar hit I Follow Rivers kent, komt op dit album bedrogen uit. Toch is EYEYE een album dat zeker het luisteren waard is, al is het die ene keer per jaar op je somberste avond.
