Fall Out Boy – M A N I A

Waardering

4

5

Natuurlijk, het is lastig ouder worden voor een band die jarenlang door zowel hun teksten als hun vrij puberale behandeling van het genre (punk)rock vooral aantrekkelijk was voor een jong publiek. Fall Out Boy heeft dan ook al enkele identiteitscrises moeten bestrijden in hun nu toch al bijna 17-jarige bestaan. Want wat doe je? Muzikaal volwassen worden? Of doorgroeien naar de volgende generatie muziekliefhebbers die zich aandient?

De voortekenen waren er al op de vorige twee albums al, maar op M A N I A wordt duidelijk waar de band voor kiest. Aangezien rock voor het jongere publiek – zeker in Amerika – eigenlijk op sterven na dood is, zoekt de band wanhopig aansluiting bij de op dit moment populairdere genres. En dat is geen onverdeeld plezier voor de luisteraar.

Fall Out Boy behandelt op M A N I A  popmuziek op dezelfde manier waarop ze jarenlang rockmuziek benaderden: pakkende melodieën creëren, hard zingen en schreeuwen, hard spelen en alles veel te hard mixen. Het grote verschil is dat de typisch Amerikaanse commerciële (punk)rock best goed te verteren was, maar dat de popmuziek van Fall Out Boy op M A N I A een schreeuwerige chaos is geworden. Een parodie op Imagine Dragons, waar wel héél nadrukkelijk naar geluisterd lijkt te zijn.

Op de opener Young And Menace gaat het eigenlijk direct al helemaal mis. Het kinderachtige geklooi met de pitchshifter op Patrick Stump’s stem wordt gelukkig nergens herhaald, maar zet wel de toon. In Champion en Hold Me Tight Or Don’t heeft de band in de eerste helft van het album nog wel twee potentiële hitsingles, maar daarmee is de koek op. In het tweede deel van het album gaat de band kopje onder, en verdrinkt al leentjebuur spelend in een onduidelijke puinhoop van genres, zonder nog tot een pakkende song te komen.

Op Stay Frosty Royal Milk Tea – waarbij je in het intro toch heel even het idee hebt naar een bewerking van Amigo van Chef Special te luisteren – zingt Stump de bottom line van het album en de band: ‘Some princes don’t become kings (…) Are you smelling that shit? Eau de résistance!’

En dat is het dus. Fall Out Boy verandert wel, maar weigert volwassen te worden. Nou is daar op zich helemaal niks mis mee, want serieuze volwassen muzikanten zonder een greintje zelfspot zijn er al genoeg, maar het is alsof ze het zelf al wisten: deze lucht van verzet ruikt nergens naar.