Marilyn Manson staat bekend als een provocateur, een gruwel, een beest. Iemand die met de begrippen speelt van wat allemaal wordt geaccepteerd binnen de popcultuur. In zijn muziek is dat niet minder. Drie jaar na zijn laatste album komt Manson met WE ARE CHAOS – een plaat die uiteindelijk niet zo chaotisch is als de titel doet vermoeden.
Toch is er iets aan dit album dat anders is dan voorgaande albums. In opener RED BLACK AND BLUE barst de giftige stem van Manson uit de speakers, vergezeld door metalgitaren en zware drums en bas. Het soort nummer dat we van Manson kunnen verwachten. Maar met vervolgtrack WE ARE CHAOS merk je meteen dat je op het verkeerde been bent gezet. Een behaaglijke, akoestische gitaar begint een lief deuntje te spelen, waardoor je je afvraagt of je nog naar dezelfde plaat luistert. Het lied neigt meer de popkant op. Zijn stem voelt net iets te hard voor het soort muziek dat in dit nummer gespeeld wordt, dus dat contrast ligt niet helemaal lekker. Het is een beetje alsof je na het eerste nummer naar een andere, rustigere wereld getransporteerd wordt, wat aan de ene kant natuurlijk heel erg Marilyn Mansonachtig is, maar aan de andere kant past de sound totaal niet bij zijn imago.
Ondanks dat zijn de beste tracks van Manson nog altijd de tracks waarop hij kwaad is. Nummers zoals INFINITE DARKNESS en PERFUME, die allebei een satanistisch verhaal vertellen. Teksten zoals ’You got me, Satan‘, vergezeld met zware gitaren laten ook zien dat Manson nog lang niet klaar is met zijn satanistische trekjes. Toch blijven de rustigere tracks zoals afsluiter BROKEN NEEDLE deze tendens doorbreken, wat niet helemaal lekker aanvoelt. Het zijn geen slechte nummers, dat zeker niet, maar het voelt een beetje onaangenaam. Zijn teksten zijn in ieder geval nog steeds even somber: “Are you allright?/Because I’m not okay/All of these lies are not worth fighting for.”
Marilyn Manson is altijd een meester geweest in mensen op het verkeerde been zetten. Deze plaat is daar niet anders in. Toch zijn sommige nummers niet zo’n hit, zijn stem lijkt soms te ‘hard’ voor de meer zachtere tracks. Hoogtepunten zijn vooral de zware liedjes als RED BLACK AND BLUE en PERFUME. Het contrast tussen de verschillende stijlen is er wel, maar de uitvoering heeft veel te wensen overgelaten. De vraag is: willen mensen een zachtere Manson? Maar dit album – hoewel er echt wel wat uitblinkers in voorkomen – kon echt wat beter uitgevoerd worden.
