Je hebt gitaargiganten in allerlei soorten en maten. Mark Knopfler is zeker een van hen. Op Tracker liet hij daar echter weinig van horen. Alsof hij na veertig jaar muziek maken zijn zessnarige vriend een beetje beu was geworden. Toch komt het instrument op Down The Road Wherever weer regelmatig uit zijn bijrol.
Gelukkig, zou je bijna zeggen. Want Knopfler zit in de gedachten van velen min of meer aan zijn gitaar vastgeplakt. Nee, het magistrale pingelwerk van Money For Nothing, Sultans of Swing en Telegraph Road wordt door hem tegenwoordig niet meer gemaakt, maar op een andere wijze hoor je zijn klasse wel terug. Dat komt het beste tot uiting op Just A Boy Away From Home. Na het ‘reguliere nummer’ (vanaf 2.10) komt er een lange slide solo van Knopfler van het overbekende You’ll Never Walk Alone van Gerry & The Pacemakers. Deze komt even verrassend als heerlijk binnen.
Toch lijkt het er heel erg op dat Knopfler bang is om zijn handelsmerk al het andere te laten overheersen. Zijn stem heeft door de jaren heen logischerwijs aan kracht ingeboet en om die niet te laten wegblazen door zijn gitaarspel, is dat laatste qua intensiteit ook een tandje terug gegaan. Vroeger was er het wilde avontuur, nu staat er een secure architect. Eentje die met angstvallige precisie de tonen op de juist plaats zet, want ja, Knopfler weet wel hoe je een album maakt. Maar ook een die het individu niet meer laat uitblinken in functie van het geheel. Het is gereserveerder. Iets dat soms wel ten koste gaat van de hooks.
Op voller gearrangeerde tracks pakt dit vaak goed uit. Bij Trapper Man, Back On The Dancefloor en Good On You Son is het alsof de instrumenten zelf exact weten wanneer ze hun moment kunnen pakken. Er bovendien staat meer goeds op Down The Road Wherever, zoals Rear View Mirror en het akoestische Matchstick Man. Toch zit er niet voor het eerst op een Knopfler-album te veel opvulmateriaal tussen. Dat is raar, want we hebben het over een plaat van veertien tracks en ruim zeventig minuten. Het is niet dat de lengte van het album schreeuwt om nog wat extra’s. Een paar liedjes minder, dat had zeker geen kwaad gekund. Less is more. Of in dit geval: less is nog steeds een heleboel. When You Leave, My Bacon Roll en Slow Learner zijn zo de voorbeelden van nummers die je niet per se zou missen als Knopfler ze lekker voor de b-sides had bewaard.
Alles op Down The Road Wherever lijkt in functie te staan van het geheel. En hoewel het geheel mooi is, is Knopfler vergeten hoe mooi een glansrol soms kan zijn.
