Kleurplaten voor volwassenen kan de gebruiker een vals gevoel van creatieve aanleg geven. Binnen de lijntjes kleuren, niet te veel sleutelen aan de blauwdruk die je krijgt aangereikt, maar wel meeliften op het succes van het eindresultaat. Remixalbums zijn het muzikale equivalent hiervan. Deze platen hebben vaak geen enkele toegevoegde waarde aan de discografie van de artiest en heeft dikwijls als resultaat zielloze verkrachtingen van het origineel met geen enkel bestaansrecht.
Echter, eens in de zoveel tijd, als welkome verrassing, ontstaat er wel degelijk synergie en is het geheel meer dan de som der delen. Zo ook op Paul McCartney ’s nieuwe plaat: McCartney III: Imagined. Een introductie van de ex-Beatle is onnodig. Alles is al geschreven over de legende uit Liverpool. Tijdens de lockdown kwam hij op het lumineuze idee om de mastertapes van de elf songs van McCartney III aan evenveel bekende muzikanten te overhandigen, met één dwingende vraag: neem het bronmateriaal maar eens goed onder handen. Coveren mocht, remixen ook, er desnoods gewoon overheen rappen, ook geen probleem.
De lijst van artiesten die hij voor deze plaat benaderde is een goede weergave van de hedendaagse muziekscene. Oldies als Beck, Damon Albarn en Josh Homme worden vergezeld door recenter gearriveerdere artiesten als Khruangbin, Blood Orange en St. Vincent. De vreemde vis in de bijt is Dominic Fike. Een opkomende popster uit de VS, geboren in 1995, om het contrast aan te geven met McCartney, geboren in 1942, 52 jaar zijn senior… Het bewijst nog maar eens de lengte van de carrière van de scouser; al meer dan vijftig jaar heeft hij muzikale output. Het is trouwens niet de eerste keer dat Macca de samenwerking aangaat met de hedendaags popelite. In 2015 had hij samen met Rihanna en Kanye West een bescheiden hit met FourFiveSeconds. Een deel van de fans van Kanye West dankte toedertijd Kanye voor de introductie van Paul McCartney aan een breder publiek.
Sommige artiesten gebruiken deze unieke mogelijkheid om de songs van McCartney letterlijk te coveren; anderen gaan avontuurlijker aan de slag en gebruiken de aangereikte tapes louter als leidraad om een eigen twist aan de songs te geven. Zoals de uit Texas komende psych-funkers van Khruangbin, die de vocalen op het origineel tot een minimum terugdraaien en hun bekende oosterse groove de overhand laten hebben op Pretty Boys. De topvorm die Phoebe Bridges etaleerde op haar laatste album, is ook terug te horen op haar glorieuze cover van Seize the Day en St. Vincent draagt haar steentje bij met een ijzersterke gitaarsolo in Women and Wives. Beck brengt de funk in opener Find My Way en zorgt daarmee voor een hoogtepunt op de plaat. Zijn onderkoelde zang van de teksten van de Liverpool lad en de eigenheid van de muzikale saus die hij over dit nummer gooit, vormen een pleidooi voor covers: een verrijking van het origineel! Een ander hoogtepunt is het aandeel van Anderson.Paak, die When Winter Comes transformeert in een vurige jaren ’70-achtige R&B track. Radiohead-gitarist Edward ‘O Brien, solo opererend als EOB, voegt met zijn stevige cover van Slidin de broodnodige rock toen aan dit album.
Deze plaat bewijst de artistieke relevantie van Paul McCartney. Na tig jaar is hij nog steeds een inspiratiebron voor artiesten van minder dan de helft van zijn leeftijd. Dit album onderstreept het vakmanschap van de meester zelf. Het is een uitermate plezierige en fijne plaat geworden. With a little help of his friends!
