In de tijd tussen haar nieuwe album Forever Neverland en haar debuut uit 2014 is er veel gebeurd met MØ. Heel veel. Ze was te horen op Major Lazer’s Lean On, bracht een ep uit en was te horen op handenvol samenwerkingen. Die samenwerkingen zijn ook gelijk het probleem. Die worden veel beter beluisterd dan haar solo muziek. Maar is dat wel terecht? Hoort MØ’s eigen muziek ook niet keihard te scoren?
Forever Neverland dus. Het langverwachte tweede album van de Deense zangeres wordt geopend met twee echte popnummers Way Down en I Want You. Met beide is op zich niets mis, maar ze lijken in de schaduw te staan van Lean On.
Gelukkig slaat de plaat al snel een onverwachte weg in, met hier en daar gekke zijpaden. Blur is zo’n nummer. Beginnend met een akoestisch gitaartje en een super-auto-tuned refrein, heeft MØ bijvoorbeeld iets heel tofs gemaakt van de track. De doedelzak die je hoort na het refrein is gewaagd. Maar hoe vaker je het luistert, hoe interessanter Blur wordt.
Halverwege het album komen dan toch de verwachte samenwerkingen, Sun In Our Eyes met Diplo is daar eentje van. Opnieuw heel erg pop, maar toch ook weer niet. Experimenterende pop moeten we het misschien noemen. Nee. MØ-pop!
Niet alleen pop, want MØ is creatief met alle genres. Op If It’s Over (ft. Charli XCX) is ze duidelijk geïnspireerd door r&b. Alleen de standaard soort, want opnieuw weet MØ het helemaal haar eigen te maken. De track Red Wine is ook zo’n goed voorbeeld. Hier komt reggae-MØ gedag zeggen.
Maar MØ is meer dan toffe producties en gekke geluidjes. Ze is ook een fantastische schrijfster en dat is goed te horen om Purple Like the Summer Rain, het laatste liedje van de plaat. De zangeres geeft een dikke f**k you naar het leven als een volwassene: ‘To be a child again/To not have to worry about the responsibilities of adulthood.’ Dat blijkt trouwens een terugkerend onderwerp op Forever Neverland. In de 1-minuut-durende interlude West Hollywood zingt MØ: ‘All I wanna do is just call up my mom and get my ass out of West Hollywood.’
MØ is geniaal. Punt. Op Forever Neverland laat ze genres in elkaar samensmelten en alles klinkt zo eigen. Het Deense meesterbrein hoort aan de top. En ook al staat ze dat nog niet, MØ is here to stay.
