Als je aan een ’60s en ’70s psychedelische bluesrocksfeer met garage- en surfinvloeden denkt, denk je niet zo snel aan het Brabantse dorpje Aarle-Rixtel. Toch is dat waar Mooon, een drie-eenheid bestaande uit twee broers en een neef, zijn roots heeft liggen en de eerste stapjes werden gezet. Vijf jaar geleden begon dat, toen tijdens een verbouwing wat oude platen kwamen bovendrijven die de heren inspireerden om het zelf ook eens te gaan proberen. En nu komt de band met haar debuutalbum Mooon’s Brew, via het befaamde Excelsior Recordings. Zo kan dat gaan.
En hoe klinkt het dan? Pas nadat de negen nummers van de plaat allemaal de revue hebben gepasseerd wordt het scala aan invloeden en genres duidelijk, geheel in de stijl van nieuwe bandjes die met jeugdige energie hun enthousiasme tentoonspreiden, maar nog wel op zoek zijn naar hun eigen weg daarbinnen. Dat is overigens geenszins een probleem bij Mooon, bij wie de potentie zeer hoorbaar is. Led Zeppelin, Rory Gallagher of Santana zijn dan misschien inspiratiebronnen, maar niet meer dan dat, want de band weet een frisse draai te geven aan de nummers.
Het album start met het geluid van een blikje bier dat geopend wordt en maakt de rebelse sfeer meteen duidelijk, en wanneer de tekst ‘You’re way too cool / too cool for school [of Skool]!’ wordt gezongen waan je jezelf in garagepunk paradise. Vervolgnummer Surfin’ with You, dat ook op hun in eigen beheer uitgebrachte EP uit 2015 stond, zet daarop door, maar daarna komt er opeens een dik blues nummer de hoek om kijken. Hoewel het goed in het gehoor ligt, mist het wellicht wel wat onderscheidend vermogen in het kapot-gespeelde genre. Maar geen tijd om stil te staan, want met Where Money Goes knalt de garage weer uit de boxen.
Intermission volgt en geeft een bedoelde breuk in het album aan, met een leuk “wachtmuziekje” waarin vooral goed hoorbaar is dat de heren zich op hun gemak voelen met hun muziek. En dat werkt effectief! De psychedelische invloeden laten zich vervolgens ook echt merken met een nummer als Marry You Wanna. En dan komt nog de surf in Shark Zone (Toeval? I think not.). Zo vist Mooon uit verschillende vijvertjes, wat een interessante mengelmoes oplevert. Laatstgenoemde komt echter wel een beetje in een schaduw te staan met het inzetten van de laatste twee nummers van de plaat, waarvoor de band het beste materiaal bewaard lijkt te hebben. We Had It Coming en afsluiter Alcohol zijn twee zeer overtuigende psychedelische bluesnummers die de plaat in zijn geheel net dat extra zetje geven en je met een glimlach doet besluiten je eigen blikje bier maar eens te pakken. En daarin ligt de kracht van Mooon’s Brew.
Mooon neemt je mee voor een kijkje in hun eigen muziekcollectie, doet dat zeer eigenwijs en weet je zo nu en dan doen opstaan uit je luie stoel om imaginaire instrumenten te spelen en mee te zingen met lekkere zangmelodietjes. Een band om in de gaten te blijven houden!
