Op het gebied van progressieve- en indierock komt de meeste muziek uit het buitenland. Het is dan ook een groot plezier de aankondiging in je inbox te vinden van het debuutalbum Morgendust van de Nederlandse hypnotische indierockband Morgendust. De band mengt elementen van progressieve rock, pop, en postpunk met een jaren ‘80 sound. Ze maken daarmee een pakkend eigen geluid.
Het album Morgendust is het resultaat van anderhalf jaar hard werken, toewijding en passie voor de muziek. Voor het album werkten ze samen met de Nederlandse mixer Guido Aalbers (o.a. Coldplay, Muse, Queens of the Stone Age) en de Amerikaanse mastering engineer Andy VanDette (o.a. David Bowie, Deep Purple, Beastie Boys). En wat een geluid.
Direct al bij de openingstrack No Clear View knalt Morgendust bij je naar binnen. Een fantastische gitaariff, een ELO-achtig arrangement en breaks waarin het mooie stemgeluid van Marco de Haan volledig tot zijn recht komt. Met de tekst over de mensheid die op jacht is naar hun eigen gewin en geen duidelijk beeld heeft van wat er zich nu werkelijk afspeelt in deze wereld, laat Morgendust horen dat ze een boodschap hebben in hun muziek. Iets wat ook geldt voor de volgende song. In 1982 legt Morgendust een aantal belangrijke gebeurtenissen neer uit 1982 die de wereld sindsdien een totaal ander aangezicht gaven. Daar zetten ze een aantal alledaagse dingen naast waar we destijds mee bezig waren, zodat je begrijpt dat we ons ook toen niet bewust waren van het feit dat de wereld aan het veranderen was.
Hoewel Morgendust veel van die stof tot nadenken geeft, zijn Modern Daydream en Would It Hurt You meer persoonlijke verhalen, waar in Modern Daydream wordt gereflecteerd op de buitenwereld en Would It Hurt You meer op een partner is gericht, maar dat is wel een persoonlijke beleving.
Uitzonderlijk mooi is The Losing End dat wederom heel krachtig uit de speakers komt. Waanzinnig lekkere gitaariff. De zang in de coupletten is heel dreigend gemaakt alsof hij met een grafstem zegt: ‘Pas op, je bent op weg naar de afgrond’, wat ook uitstekend aansluit op de tekst. Geweldig gedaan.
Still Not Close doet met zijn sterke opbouw aan Tears For Fears denken. In de rustige stukken valt het terug naar een fantastisch basloopje, waar de song ook mee eindigt.
Halverwege het album komt er met Realtime even een rustpunt, waar een mooie gitaarsolo in zit, maar daarna gaat Morgendust gelijk weer los met de langste en wederom krachtige song We Set Sail.
Iets minder opgebouwd zijn de songs The Years en Red Handed. Ze passen op zich perfect in het plaatje, maar als we dan verder gaan met Racing The Clouds komen we weer bij een song die net als No Clear View en The Losing End een krachtige opbouw heeft, maar de gitaarriffs zijn minder sterk.
Om je toch vooral niet teleur te stellen, haalt de band nog één keer alles uit de kast met het prachtige en golvende These Shadows. Een diepzinnige tekst wordt in elk couplet vanuit een new wave-achtig synthesizergeluid opgebouwd naar een climax met knallende en ruige gitaarakkoorden om tot slot te eindigen in hetzelfde dromerige synthesizergeluid waar het mee begon. Een synthesizergeluid dat trouwens ook de hoofdtoon voert in de Keane-achtige slotsong A Way Out.
Zo glijdt het volledige album Morgendust tekstueel melancholisch en filosoferend aan je voorbij. Dit poëtische wapen ondersteunen ze waanzinnig goed met fantastische gitaarriffs, schitterende gitaarsolo’s, stevig slag- en leadgitaarwerk, dromerig synthesizergeluid en mooie arrangementen. Alles vakkundig en heel mooi opgebouwd in lagen. Met gemak haalt de band Morgendust met hun debuutalbum het niveau van ’s werelds grootste progressieve post-punk rockbands zoals bijvoorbeeld The War on Drugs en Tears for Fears. Het zal zeker niet lang duren voor ze in één adem worden genoemd. Werkelijk een luistergenot.
