‘What did you think would happen?’, schalt het de eerste seconden op How Does It Feel, de tweede plaat van MS MR. Goeie vraag. Wat we in ieder geval zeker weten, is dat het Amerikaanse duo, bestaande uit zangeres Lizzy Plapinger (MS) en producer Max Herschenow (MR, natuurlijk) de afgelopen twee jaar hard aan de weg heeft getimmerd. De twee ontmoetten elkaar tijdens hun studie in New York, waar ze vijf jaar geleden afstudeerden. In 2013 brachten ze hun debuut Secondhand Rapture uit, een alleraardigste elektronische indiepopplaat. Dan hoop je natuurlijk dat er daarna ook iets goeds would happen, maar dat wil niet helemaal lukken op de moeilijke tweede.
Wees niet meteen afgeschrikt: opener Painted mag er zijn. Een staccato pianodeuntje, prima dansbare beats en Plapinger’s felle stem maken de track tot een perfect popanthem. Maar een goed begin is niet altijd het halve werk, blijkt uit de daarop volgende tracks. Criminals is een niemendalletje met zoetsappige lyrics als ‘I wanna be a criminal with you’, dat zonder enige overtuigingskracht wordt gezongen. Wil ze het nu wel of heeft ze toch zoiets van, ‘ah joh, laat maar hangen’? Op Tripolar voegt het duo baslijntjes en bliepjes toe, die samen geen geheel vormen. Experimenteren is leuk en gedurfd, maar zodra het losse stukjes blijven, gaat er ergens iets niet helemaal lekker. Titeltrack How Does It Feel zit vol potentie, die helaas om zeep wordt geholpen door te overheersende synths die Plapinger’s heerlijk fijne stem laten ondersneeuwen. ‘I won’t let you down’, zingt ze. Nou, MS MR, wel een beetje.
Toch zijn er ook echt wel wat lichtpuntjes te vinden op How Does It Feel. Zo is daar ballad Wrong Victory, waarop Plapinger eindelijk (eindelijk!) haar emoties en oprechtheid toont met haar sprookjesachtige, hese stem. Ze kan het dus absoluut, blijkt ook uit afsluiter All The Things Lost, wederom een ballad. De combinatie van Plapinger plus enkel piano en kalme synths is een gouden. Gemiste kans is de explosie die maar niet komt en waar je de hele tijd wel zo vurig op hoopte, maar haar engelenstem maakt in dit geval een groot deel goed. Op Reckless vallen de puzzelstukjes wél in elkaar. Dansbaar, Plapinger bijt van zich af zoals ze dat op Secondhand Rapture ook deed, en de experimentjes met disco werken simpelweg. Het klopt, het is een eenheid. Eeuwig zonde is die wisselvalligheid die als rode draad door het album loopt.
Weet je, het probleem van How Does It Feel zit ‘m in het hoge net-niet-gehalte. Het zijn geen slechte nummers, heus niet. Maar de zang, teksten en beats blijven te zeer aan de oppervlakte en vullen elkaar niet aan. Regelmatig wordt het duo vergeleken met Florence + The Machine, maar waar zij haar hele hartstochtelijke ziel en zaligheid in haar nummers en zang stopt, ontbreekt dat bij MS MR deze keer nogal. Op te weinig momenten voel je wat Plapinger voelt. En dat is ontzettend spijtig, want de fantastische stem heeft ze. Dus, what do you think would happen? Het komt wel goed. Die twee moeten als de wiedeweerga gaan schaven aan de soms ietwat cheesy teksten en rommelige beats. Plapinger moet met haar stem gewoon écht laten horen en voelen dat ze zich soms kut en alleen voelt. Dat konden ze op Secondhand Rapture ook, en dat kunnen ze nog steeds.
