Supersterren maken ook dingen mee in hun leven. Als publiek vergeten we dit vaak. Vooral als we weinig van het privéleven weten van de grootste artiesten, zoals Nicki Minaj. De ster uit Trinidad werd bekend met haar prettig gestoorde stijl: een hyperactieve mix van pop en hiphop-liedjes.
Met haar nieuwe album The Pinkprint, laat de 32-jarige Nicki Minaj een andere kant zien van haarzelf. Met haar eerdere albums, Pink Friday en Roman Reloaded, transformeerde ze in verschillende persoonlijkheden. Maar met The Pinkprint leren we meer over het leven van de vrouw achter Nicki Minaj: Onika Tanya Maraj.
Het album opent met All Things Go. Begeleid onder een elektronische hiphopbeat, uit Nicki zich zoals ze nog nooit eerder deed. “Let me make this clear I’m not difficult, I’m just about my business/I’m not into fake industry parties, and fake agendas/Rock with people for how they make me feel not what they give me/Even the ones that hurt me the most, I still show forgiveness,” spit ze in het laatste couplet. Het is een mooie opener.
Bij opvolger I Lied wordt het al snel zeurderig. Het nummer heeft een duistere sfeer, maar het geneuzel van Nicki ligt niet prettig in het gehoor. Als Minaj eenmaal begint te rappen wordt het nummer er ook niet beter op. Ze herhaalt dit trucje op het wat betere Pills N Potions en daar werkt het al een stuk beter door de pianomelodie van Dr. Luke en de flow van Nicki. Het is duidelijk dat de superster een relatie heeft afgesloten. Als ze rapt uit ze zich als een sterke vrouw die vergeeft en doorgaat met haar leven. Wanneer ze zingt klinkt ze zwak en de overdosis aan auto-tune maakt het ook niet beter.
Dat Nicki een sterke vrouw is in een industrie waar je niet altijd vrij bent, laat ze ook duidelijk weten. Op nummers als Want Some More en Four Door Aventador laat de rapster zich helemaal gaan onder lekkere hiphopbeats. “Is pigs flying? Is these bitches trying me? /They think it’s sweet? /Oh, these bitches got diabetes!/You seen that list? It was me, Baby, Jay Z and Diddy,” rapt ze met de juiste attitude op Want Some More. Op Four Door.. klinkt ze als raplegende Notorious B.I.G.
Op Feeling Myself met Beyoncé gaat ze pas echt los. Ze rapt in verschillende flows terwijl Beyonce bijspringt op de juiste momenten. Het is knap dat Nicki de ster is in het nummer en Beyoncé niet haar spotlight laat stelen; Miss Minaj draagt het nummer zelf. Dat is niet overal het geval. Zoals op The Crying Game met de Britse zangeres Jessie Ware, die bij het hele nummer inzingt. Op Only laat de wulpse rapster zich alleen in het begin horen om vervolgens collega-rappers Lil Wayne en Drake op een gênante wijze hun seksfantasie over miss Minaj te uiten. Daarnaast zingt Chris Brown een nietszeggend refrein in.
Verderop wordt de The Pinkprint opgevuld met partynummers als de megahit Anaconda, dat niet helemaal past op het album maar in zekere mate nog vermakelijk is door de prettig gestoorde attitude van Nicki. Ook het overgeproduceerde The Night Is Still Young, het irritante Wanna Buy A Heart met rapper Meek Mill en Trini Dem Girls zijn niks anders dan nietszeggende toevoegingen die makkelijk vervangen konden worden door bonus tracks als house-nummer Truffle Butter (ook met Lil Wayne en Drake), het duistere Shanghai en het bizarre Mona Lisa.
Tenslotte maakt afsluiter Grand Piano, waarin de rapster alleen maar zingt, ook weinig indruk. Waar een zangeres als Adele of Jessie Ware nog met enige overtuiging de luisteraar kan raken, maakt Nicki Minaj vooral indruk als ze haar frustraties spit met haar indrukwekkende rapstijl.
The Pinkprint is geen slecht album, maar het is ietwat rommelig. De luisteraar leert de persoon achter Nicki Minaj kennen, maar helaas is het op muzikaal gebied te vlak en eentonig. Ze heeft de juiste attitude en weet wie ze is, maar de muziek op The Pinkprint klinkt als een bijeengeraapt zooitje zonder enige vorm van focus en originaliteit.
Label: Young Money
Inderdaad een rommelig album, maar zeker oneens met die laatste zin en conclusie.