Een ep, dat vertelt de lengte. Een album, dat vertelt Trent Reznor. Welke van de twee het ook precies is, Nine Inch Nails completeert met Bad Witch een drieluik, na Not The Actual Events (2016) en Add Violence (2017). Noise gecombineerd met elektronische invloeden luiden de komst van een nieuw experiment in, dat je zeker geslaagd mag noemen.
Toegegeven, het is even wennen bij sommige tracks. Zo komen op God Break Down the Door noise, drum and bass en jazzinvloeden samen. Dat zorgt in eerste instantie voor een soort what-the-fuckreactie. Zeker omdat Reznor zijn best lijkt te doen om David Bowie te imiteren, waardoor het nummer veel overeenkomsten heeft met ‘Tis a Pity She Was a Whore van het album Blackstar. Het dubstepuitstapje op het midden maakt het allemaal nog ingewikkelder. Maar klinkt het lekker? Ja, het klinkt heerlijk.
Helaas kan dat niet over elk nummer gezegd worden. Zo is luisteren naar het instrumentale I’m Not From This World bijna zeven minuten weggegooide tijd. Misschien dat het als korte intermezzo van maximaal twee minuten had gewerkt, zeker omdat Over And Out ook niet om de vocalen draait. Er klinkt vooral het repeterende: ‘Time is running out/I don’t know what I’m waiting for.’ Dat is op zich een krachtige lyric. Alleen door de eindeloze herhaling boet het wel aan power in en verdwijnt het na verloop van tijd meer en meer naar de achtergrond.
Zodoende wordt er net geen kwartier – de helft van de totale speeltijd – gevuld met voornamelijk achtergrondgeluid, want het is voornamelijk ruis dat doorklinkt. Dan had Nine Inch Nails deze twee nummers beter kunnen weglaten om er echt een ep van te maken.
Want dan hou je wat alleraardigst over. Shit Mirror, Ahead Of Ourselves en Play The Goddamned Part passen door de uiteenlopende stijlen niet direct bij elkaar, maar het stoort niet. Reznor is energiek en varieert op een fijne manier. Juist dat gegeven maakt de tweede helft van Bad Witch nog jammerlijker.
