Zangeres Norah Jones is terug met een nieuw studio-album: Day Breaks, het zesde album voor de nu 37-jarige. De Amerikaanse sleepte in 2003 nog vele Grammy’s binnen, onder andere voor beste album (Come Away With Me) en beste nummer (Don’t Know Why) van het jaar. De zwoele jazz van deze nieuwe plaat ligt in het verlengde van de sound van Come Away With Me, haar debuutalbum uit 2002. Ook dit album bevat invloeden van folk- en countrymuziek. De afgelopen tijd schreef ze negen nieuwe songs voor dit album en ze covert drie van haar persoonlijke voorbeelden.
Deze voorbeelden zijn Horace Silver, Neil Young en Duke Ellington. Ze covert Peace, Neil Young’s Don’t Be Denied en de afsluiter van het album Fleurette Africaine (African Flower) van Ellington. De originele versies zijn jammer genoeg velen malen beter dan Jones’ versies. Alleen Don’t Be Denied lijkt nog ergens op. In dit nummer komt haar stem, een van haar hoogtepunten, goed naar voren.
Ook verderop in het album maakt ze maar karig gebruikt van haar mooie stem, de New Yorkse is maar weinig vocaal te horen. Ook dit zorgt voor weinig pit in het album. Veelal zijn de nummers vooral instrumentaal en is de tekst simpel en eenvoudig. Vooral Tragedy is hier een duidelijk voorbeeld van. Met een refrein gevormd door vier keer de zin “It’s a tragedy” ben je het lied dan ook al gauw zat. Het woord “tragedy” komt dan ook zestien keer aan bod in de vier minuten durende song. Zelfs de goede samenklank van de drums en de piano kunnen deze saaiheid niet wegwerken.
Verder bestaat de track Tragedy uit hele rustige jazz met maar weinig hoogtepunten. Flipside daarentegen komt direct met een lekker ritme binnenvallen. Dit nummer heeft een heerlijke combinatie van piano en drums. Ook heeft deze track wél een hoogtepunt, iets dat het wat meer power meegeeft. Richting het eind wordt Flipside meer uptempo, wat zorgt voor een lekkere afsluiting.
Over het algemeen heeft deze plaat een ontspannen maar eveneens saaie sfeer. Dit komt door de rustige tonen, eenzijdige deuntjes en weinig hoogtepunten. Hierdoor heb je de kans dat het album je al snel gaat vervelen.
Na haar laatste album in 2013 hadden we wel wat meer van de Amerikaanse verwacht, maar dit heeft zij helaas niet kunnen waarmaken. Deze plaat laat zien dat Jones wel degelijk potentie heeft, maar dat het er bij dit album helaas niet echt uitkomt.
