Het eerste dat opvalt aan No One Else Can Wear Your Crown is hoe weinig nummers erop staan. Met de eerder uitgebrachte singles erbij gerekend zijn het er tien, waarvan sommigen nog niet eens de drie minuten halen. Of het album een geval is van kwaliteit boven kwantiteit is af te vragen.
In de eerste track Dust komt gelijk de titel van het album naar voren. Volgens het duo vat deze lyrics de betekenis van de plaat goed samen. ‘Er zullen mensen zijn die je willen neerhalen, maar je moet altijd trouw aan jezelf blijven.’ Niet een ontzettend originele boodschap, maar het is verder een mooi nummer dat rustig begint en later begeleid wordt met een melodie op een synthesizer. Waar moderne indiepop muziek al veel wordt beïnvloed door electropop, is dit minder authentiek dan eerdere muziek van het duo.
In Hallelujah is een opbouw te vinden die uiteindelijk niet tot een climax leidt. Ontzettend teleurstellend. Waar het een tof nummer is met een uptempo beat, stopt het refrein gewoon waar het een climax zou moeten bereiken. Op de deluxe versie is een unplugged versie te vinden waarin het duo wordt begeleid door een strijkkwartet. De oorspronkelijke versie zou zo ingeruild mogen worden voor deze, gezien het nummer pas echt tot zijn recht komt.
Nebraska is het perfecte nummer om op te zetten tijdens het maken van huiswerk, want er gebeurt in het lied letterlijk niks. De piano op de achtergrond is wel mooi, maar afgezien hiervan zijn er, naast een akoestische gitaar die geen naam mag hebben, geen instrumenten te horen. Het zou een goed nummer kunnen zijn als er meer met de vocals zou gebeuren. Het hele album door heb je Josephine Vandergucht als dominante stem, terwijl Anthony West op de achtergrond verdwijnt. De emotie achter de tekst is vrijwel niet te horen in de stem van Vandergucht. Een wat lagere (mannen) stem zou een stuk beter passen bij het nummer en zou ook minder zeurderig overkomen.
Omdat de kracht van Oh Wonder juist in de harmonie van hun stemmen ligt, had West net zoals in hun vorige album Ultralife wel een grotere rol mogen spelen. In No One Else Can Wear Your Crown had Vandergucht beter solo kunnen gaan, want West is toch niet te horen. Het album is een mix van saaie, onoriginele indiepop en electropopliedjes die tot vervelens aan toe in herhaling vallen tijdens het refrein. Dat slaat vooral op Happy en I Wish I Never Met You. Het meest frustrerende aan Happy is dat de akoestische versie wordt begeleid door een prachtige gitaar. Zonder alle synthesizer-onzin die in het nummer wordt gegooid, is het een mooi en origineel lied, dat echt laat horen wat de sterkste punten van het duo zijn. Op deze versie is ook een korte solo van West te horen die in de originele versie volledig overstemd wordt door een ontzettend geautotunede stem van Vandergucht.
Alle tracks zijn gewoon net niet interessant genoeg. De invloeden van moderne indiepop en synthpop zijn goed te horen, maar soms lijken ze terug te vallen op hun eerdere muziek. Daardoor komt de opbouw van sommige nummers niet goed tot zijn recht. No One Else Can Wear Your Crown is een goed voorbeeld van een authentieke artiest die graag op de radio gedraaid wil worden en daarom alles wat ze origineel maakte in de prullenbak gooit. Bespaar de moeite van het luisteren naar de originele versies en luister de akoestische en unplugged versies. Deze laten horen wat de essentie van het duo werkelijk inhoudt.
