In The Blue Light is het veertiende en tevens laatste soloalbum van meester singer-songwriter Paul Simon. Helaas bevat het geen nieuw materiaal maar bewerkingen van tracks die volgens Simon nog niet helemaal af waren. Of die hij met de kennis die hij nu heeft eindelijk kan uitvoeren zoals ze ooit bedoeld waren.
De plaat bevat slechts tien nummers uit het omvangrijke oeuvre van Simon. Frappant is dat er niets opstaat van zijn debuutelpee of van het legendarische Graceland. Is het een overbodige zwanenzang of een welkome aanvulling?
Een aantal van de liedjes op deze productie zijn ook voorbij gekomen tijdens zijn laatste concertreeks, de Homeward Bound tournee. Op het podium kregen de liedjes een extra dimensie doordat Simon nadere tekst en uitleg gaf. Dat zorgt dat het toch anders binnenkomt.
Dat werkt door op de cd. Stuk voor stuk zijn het pareltjes. Openingstrack One Man’s Ceiling Is Another Man’s Floor uit 1973 is een vrij onbekend werkje maar een veelgebruikt citaat. Het origineel is een swingend uptempo nummer. Deze uitvoering is langzamer van tempo. Meer slepend en bluesachtig. De zang is mooi zuiver en de hoge uithaal die erin zit voelt niet geforceerd en laat je Paul Simon op zijn krachtigst en tegelijkertijd op zijn breekbaarst horen. Ook de toegevoegde blazers voelen als een warm bad en geven het iets extra’s ten opzichte van de uitvoering uit 1973.
Can’t Run But is afkomstig van The Rhythm Of The Saints. Simon’s tweede album met Afrikaanse invloeden. De drums en bongo’s zijn ingeruild voor een viool en een fagot. Gedurfd maar het versterkt nog meer het gevoel dat dit nummer geeft. Het gevoel van opgejaagd worden en een onheilspellende dreiging die boven je hangt.
Paul Simon’s meest curieuze track titel is toch wel René And Georgette Magritte With Their Dog After The War. Tijdens het concert in de Ziggo Dome deed hij het verhaal hierachter uit de doeken. Simon was op bezoek bij Joan Boez thuis om te repeteren. Terwijl zij aan de telefoon was, trok Simon een boek uit haar boekenkast. Het was een boek met kunstwerken van de Belgische surrealistische kunstenaar René Magritte. Daarin stond dus een foto van het echtpaar Magritte en hun hond met deze titel. Simon vond dat een goede titel voor een liedje dat hij hier later omheen zou schrijven. Deze versie is dikker aangezet dan het origineel met veel gebruik van strijkers. Als je je ogen dicht doet zie je de foto van het echtpaar bijna voor je en ook de situaties die Simon hier bezingt. Heel knap gedaan.
Paul Simon is zonder twijfel één van de beste songwriters van de afgelopen zestig jaar. Dat hij, zelfs als hij ruim de zeventig gepasseerd is, zich nog zo kan vernieuwen en iets wat al goed was nog beter kan maken is bijzonder knap. Zoals gezegd stopt Paul Simon met optreden en het opnemen van nieuw materiaal. Geniet van je rust Paul en bedankt voor al het moois dat je ons gegeven hebt. Voor de fans rest nu niets meer dan The Sound Of Silence…
