Ze zijn weer terug, de Red Hot Chili Peppers. Een band waarvan iedereen wel een lied kent, met hun iconische funky bas en gitaargeluid en hun obsessie met de staat California (waar zij vandaan komen.) Hun nieuwe album The Getaway is ook precies wat je van ze mag verwachten, maar toch zitten er wat verassingen bij.
RHCP verrijken ons leven als sinds de jaren ’80 met hun funkrock, lekkere basbeats en springende muziek. Platen zoals Californication en Stadium Arcadium zitten bij iedere rocklover in hun cd-collectie (of tenminste in hun Spotify-afspeellijst) en worden beschouwd als rockrevoluties. In The Getaway vergeten ze daarom absoluut niet het geluid dat hun bekend heeft gemaakt, maar het voegt ook weer wat nieuws toe.
De single Dark Necessities laat ook meteen zien dat ze hun roots niet vergeten zijn. De tokkelende basgitaar van Flea, luide gitaarsolo’s van Josh Klinghoffer, poppende drums van Chad Smith en de rappende zang van Anthony Kieldis die overgaat naar een harmonieuze refrein. En natuurlijk lyrics die je RHCP zou verwachten: ‘You don’t know my mind, you don’t know my kind, dark necessities are part of my design.’ We Turn Red is ook enorm nostalgisch met een iconische funkbegin dat overstroomt naar een poprefrein en dan weer terugkomt tot een funkformatie.
Dit is ook meteen het verschil vergeleken met voorgaande albums. Het album heeft meer popvibes. Het gebruik van piano in bijvoorbeeld Encore en Dreams of a Samurai geven de nummers een meer dynamisch geluid, wat meestal goed uitpakt, maar voor sommige trouwe fans misschien een teleurstelling kan zijn. Het album geeft minder van de iconische uit-je-dakliedjes die we van RHCP gewend zijn, maar meer van de chill-op-de-achterbank-van-de-autoliedjes. En natuurlijk maken ze songs over verschillende Amerikaanse staten en steden, zoals het nummer Detroit en wordt er op verschillende plekken in het album gerefereerd naar de staat California.
In een interview met Rolling Stone vertelt Flea dat het nieuwe album vol “super danceabe, funky shit” zit, maar ook “some introspective, pretty stuff” wat ook de beste manier is om het album te definiëren. Fans die al jaren naar RHCP luisteren hoeven geen zorgen te maken. Hun bekende geluid duurt voort in hun nieuwe album en klinkt net zo vernieuwend als vroeger. De overgang naar een meer popgeluid is erg subtiel. Het muziek blijft funky genoeg om op te dansen, maar heeft ook de herkenbare refreintjes die weken in je kop blijven hangen. Voor iedere rockliefhebber is dit album een must-have.
