Rolling Blackouts Coastal Fever wordt een indierockband genoemd, maar typeert zich meer als surfrock op dit album. Een muzikaal sterke groep. Het is duidelijk dat de leden goed op elkaar zijn ingespeeld. De nummers wisselen elkaar af in supersterke nummers en wat afgesabbelde poprock, maar al met al een topplaat die je op repeat wil hebben.
Rolling Blackouts Coastal Fever werd opgericht in Melbourne, Australië, in 2013. Sideways to New Italy is het tweede album van de vijfkoppige band. Het meest bekende nummer is waarschijnlijk Falling Thunder. Zo aanstekelijk en goed in elkaar gezet. Onder leiding van singer-songwriter-gitaristen Tom Russo, Joe White en Fran Keaney en afgerond door bassist Joe Russo en drummer Marcel Tussie, laten deze gasten zien dat ze lol hebben in wat ze doen.
Sideways To New Italy opent met The Second Of The First. Een goede opwarmer voor het album. De muziek doet denken aan een combinatie van The Kooks en The Whitest Boy Alive, maar dan wat tropischer.
‘Is it any wonder?’ had het nummer eigenlijk moeten heten. Toch koos de band voor Falling Thunder. En dit nummer slaat ook in als donder en wil vervolgens het hoofd niet meer uit. Rolling Blackouts Coastal Fever laat je de jaren zestig weer herbeleven, maar met een moderne Australische twist.
She’s There is toch een van de mindere nummers van het album helaas. Samen met Not Tonight en The Cool Change een beetje stereotiep poprock. Toch blijft de muziek boeien en dat komt door het heerlijke samenspel en de aangename stemmen van de leadzangers. De gitaren spelen een grote rol in deze band en die stellen zeker niet teleur.
The Only One is een dijk van een nummer. In het begin een stevige baseline gevolgd door een melodie op de mondharmonica. Er is een bepaalde harmonie in de samenwerking te horen. Hetzelfde geldt voor Cars In Space. De muziek is goed voor een dansje in de woonkamer door het swingende tempo van de drums.
Al met al is het gewoon een superlekker album dat je meebrengt naar het Australië in de jaren zestig. Lekker surfend over de horizon met een milkshake toe. In een interview met Sub Pop verklaart zanger en gitarist Keaney: ‘Veel van de nummers op de nieuwe plaat proberen het idyllische gevoel van een warm thuis en liefde te schetsen.’ Deze uitspraak somt het album bij elkaar op.
