Saartje van Camp is voornamelijk bekend als vaste cellist en tourgenoot van Spinvis. Maar, Van Camp heeft niet het conservatorium gedaan om op de achtergrond van de muziekwereld te blijven – solo timmert ze namelijk ook flink aan de weg. Nu is het tweede wapenfeit daar van de in Amsterdam wonende Vlaamse. Elf liefjes. Geschreven In De Naam Van… Saartje van Camp.
Opener De Wand schetst meteen het beeld dat we ook verder op dit album kunnen verwachten. De percussie klinkt als een hobbelende trein, dwalend door de nacht, die je in slaap wil doen doezelen. Maar, je overwint het van de slaap en kijkt naar buiten. Weemoed, melancholie, tijd voor reflectie. Het is een gevoel dat gedurende bijna de hele plaat blijft hangen.
Dit komt deels door de cello, die op bijna elke song van deze plaat alom vertegenwoordigd is. Dat de cello hét instrument is van Van Camp, is goed te horen op het instrumentele In De Naam Van, dat halverwege het album zoete verlichting komt brengen. Als een droom tijdens je treinreis.
Desondanks is dit zeker geen klassieke plaat, voornamelijk door de elektronische invloeden. Op Vallen bijvoorbeeld, waar een melodie uit een soundcomputer de zang als een hypnotiserende klokklepel begeleidt. Daarnaast wordt haar stem als instrument gebruikt, wat vooral goed te horen is op De Man In Mij. Van Camp weet zo een muzikale omkadering te maken waardoor haar teksten tot hun recht komen.
Maar, waar gaan die teksten dan over? Wat kunnen we verwachten van een artieste die naast het conservatorium ook nog een studie filosofie heeft afgerond? Veel introspectie. Veel alledaagse gezichten. Van kleine schetsjes van keukens in de nacht op Iemand Zegt tot het altijd blijven zien van manieren van voortzetting op Komma. De teksten zijn niet altijd goed hoorbaar, maar het gevoel van weemoed met hier en daar een stukje hoop blijft vanzelfsprekend. Misschien dat dit ook wel de bedoeling is, want, zo stelt Van Camp, ‘De hand van de dokter weet meer dan zijn hoofd’. Het leven bestaat niet uit louter tekstuele reflectie. Ik voel, dus ik ben.
Helaas blijft deze sfeer niet de volle 45 minuten boeien. Zo kan Van Camps stem bij vlagen wat lijzig en aangezet breekbaar klinken. Hierdoor heb je al wel verzadiging bereikt voordat de volle plaat om is. Wat jammer is, want juist afsluiter File brengt weer leven in de brouwerij. Het nummer is krachtiger. Niet gezongen, maar voorgebracht als een gedicht. Of is het een hoorspel? Onheilspellende passages wisselen verlichting en hoop naadloos af. Eigenlijk zoals op het hele album.
Ook solo blijf Saartje van Camp staan. Gewapend met haar cello, piano en elektronische beats vormt ze prachtige raamwerken waarin haar teksten tot leven kunnen komen. Soms ietwat te lethargisch, maar de krachtige momenten zorgen ervoor dat deze plaat toch overeind blijft.
