In 2016 kondigde de poprock band Go Back to the Zoo aan dat ze verder zouden gaan onder de naam St. Tropez. Tezamen met de verandering in naam kwam er een verandering in geluid. Bassist Lars Kroon heeft de plek van zanger Cas Hieltjes overgenomen in het nieuwe formaat. Hieltjes is nu de gitarist. Een dappere zet van de band, en een die hen ten goede komt. Hun tweede album is een van de beste Nederlandse garagerock albums van het jaar.
Met Go Back to the Zoo wist de band enkele hitjes te behalen, de grootse daarvan Electric uit 2009 die je zeker nog zal herkennen als je hem opnieuw hoort. Een fijne poprock hit; vrolijk maar safe. Op dit album is de band compleet overgestapt op garagerock en punkrock. St. Tropez schiet van het ene naar het andere geluid, en dat op de best mogelijke manier. Kroon zingt, spreekt en brengt verschillende effecten met zijn stem. Het brengt veel karakter op het album. Vooral het spoken word dat hij op enkele nummers op dit album naar voren brengt heeft een bijna hypnotiserende werking. Ieder nummer weet hij weer te verrassen, en iedere keer past het perfect bij de instrumentatie: ruig maar pakkend.
Backfire, het openingsnummer, doet je verlangen naar wat er komen gaat. Hoewel het album net iets langer dan een half uur is voelt het als een immense ervaring. De lengte van de nummers lopen sterk uiteen. Soms duren ze anderhalve minuut, soms wel zeven. St.Tropez maakt tactisch gebruik van deze lengteverschillen, het album voelt namelijk nooit saai aan. De korte nummers geven vaak een iets meer experimentele klank van St.Tropez weer zoals op Help. Hierin schreeuwt Kroon je als een prediker toe en probeert de band nieuwe geluiden uit. Ook helpen de kortere nummers af en toe het tempo iets terug te brengen, zonder dat dit het momentum van het album compleet de nek om doet. De band neemt risico’s, en het loont. De nummers van drie minuten zijn het meest single-waardig. Down, waarin Kroon zijn punk stem opzet voor het pakkende ‘Down! Down! Down!’, is heerlijk om keer op keer opnieuw te luisteren.
Een groot deel van het album bouwt op naar Safe, die met 7 minuten het langste nummer op het album is. Na een ruig punkintro gaat het nummer over op een freeform instrumentatie waarin vooral het vervormde, huilende gitaargeluid de voorgrond neemt. Het klinkt af en toe ietwat slordig, maar is een moment op het album voor de band om compleet op te gaan in hun instrumentatie. Alsof ze bezeten zijn. Het is een bevredigende climax, al was een langer punknummer ook zeker welkom geweest. Na het nummer een paar keer gehoord te hebben sla je hem liever over. Vooral omdat het volgende nummer, Sick Home, een hoogtepunt op het album is om los op te gaan.
Op How Do You Like Me Now zakt de band iets in, het refrein komt niet echt aan ondanks dat de hoge gitaarklanken wel goed uitpakken. Money en The Other zijn daarentegen weer garagerocktoppers. Je kunt er niet bij stil zitten.
Met Wrong weet de band het album perfect af te sluiten. Opnieuw geweldig gitaarwerk, maar nu met zang die iets van country weg heeft. Tot op het einde weet de band te verrassen, en hun ideeën geslaagd uit te voeren. Pak je luchtgitaar uit de kast, zet het album op repeat en vergeet niet te springen.
