Een album met vijf volumes en 49 tracks. Sufjan Stevens laat met Convocations weer eens van zich horen, en hoe. Deze artiest maakt zijn kunst niet op het doek, maar in geluid. Probeer maar in één zitting deze twee-en-een-half-uur-lang durende reis door rouw en acceptatie te doorstaan. Het is het waard. Het album is een metafoor voor de wereld waar me nu in leven.
Het in onmogelijk om dit album per nummer te bespreken, aangezien in elk volume de tracks maar één naam hebben. Deze recensie zal daarom de volumes apart bespreken, maar niet de verschillende liedjes. Het eerste volume heet Meditation (I t/m X). Het voornaamste dat je opmerkt, is dat je meteen de ruimte in wordt geschoten. De naam ‘Meditation’ is ook geen grapje, op deze muziek zou je helemaal weg kunnen dromen. Erop mediteren zou dan ook geen enkel probleem zijn. Van vocalen is geen sprake. In de hele plaat is geen stem te bekennen. Deze cd zegt; denk na over het leven. Zachte, evangelische koorgeluiden begeleiden je hierin.
In Lamentation (I t/m X) wordt alles steeds abstracter en meer buitenaards. Een letterlijke klaagzang, het stadium van rouw waarin je aan niks anders kan denken dan wat je allemaal kwijt bent geraakt. Dit wordt beschreven door klokgeluiden en scherpe digitale sounds. Angstaanjagender wordt het wanneer de muziek bijna de moed lijkt op te geven. Alsof je in een meedogenloze sci-fi-wereld terecht bent gekomen Toch word je langzaam naar het volgende stadium geleid.
Met Revelation (I t/m X) bloeit er licht optimisme op, maar ook veel verwarring en angst. Want hoe nu verder? Je hebt het gevoel alsof je in een stille ruimte staat te zweven. Je wordt steeds twee kanten opgerukt: de kant van kalmte en de kant van lawaai en opschudding. Het staat nooit stil.
Celebration (I t/m X) klinkt alsof het een positiever deel zou zijn, maar dat is het ook niet helemaal. Het atonale geluid begint zich weer recht te trekken, maar toch ben je nog niet helemaal daar, hier en daar klinkt nog een atonale toon. Er moet nog iets gebeuren voordat je door kan gaan naar acceptatie. Daarom stopt de muziek nog niet. Je moet vieren, maar niet vergeten, zegt de muziek.
En dat is waar Incantation (I t/m IX) eindigt. Je krijgt een soort gevoel van acceptatie. Het onaangename gevoel is niet helemaal weg, maar nieuwe positieve gevoelens komen terug. Positieve klokgeluiden worden weer geïntroduceerd. Een echt einde heeft dit toneelstuk niet. Het is muziek waar je je eigen verhaal bij mag bedenken.
Uiteraard is dit soort ambiencemuziek niet voor iedereen weggelegd. Je moet er de tijd en geduld voor hebben. Het is daarom ook moeilijk er een etiket op te plakken, omdat het niet muziek is dat je zomaar onderweg naar het werk kan luisteren. Je moet er echt voor gaan zitten. Verschillende tracks zijn ook amper van elkaar te onderscheiden. Maar dat is ook de bedoeling. Convocations is in zijn geheel een ervaring die niet in stukjes opgedeeld kan worden. Een gevoel van afkeer is normaal. Het gevoel dat je wegdroomt ook. Het is alsof Sufjan Stevens alle emoties van eenzaamheid en isolatie weet te vertalen via instrumenten. Een album van emotionele ontladingen.
